Cap. Par.

 1  I, 2  |         Quippe res dei ratio quia deus omnium conditor nihil non
 2 II, 2  |          caret fructu suo cui eam deus sevit, id est hominis salute. ~
 3 II, 3  |                               Nam deus post tot ac tanta delicta
 4 II, 9  |                                   Deus enim reprobationem bonorum
 5 II, 12 |                      At cum iudex deus iustitiae carissimae sibi
 6 III, 2 |         peccato deputandum, a quo deus arceat: quoniam, cum deum
 7 III, 7 |           est, communis et iudex, deus scilicet: communis igitur
 8 III, 10|                                   Deus in omnia sufficit; nihil
 9 IV, 4  |   veritate, paeniteat amasse quae deus non amat, quando ne nos
10 IV, 5  |           atque optimum esse quod deus praecipit. ~6.
11 IV, 6  |      auscultare debemus, sed quia deus praecepit: ad exhibitionem
12 IV, 7  |           an non?' Quid revolvis? deus praecepit! Atenim ille non
13 IV, 8  |           beatos nos quorum causa deus iurat; o miserrimos si nec
14 IV, 8  |      domino credimus! Quod iterum deus tantopere conmendat, quod
15 VI, 6  |           ut possimus mereri, cum deus comminatur, non cum ignoscit. ~
16 VI, 10 |        circumduci facile est: sed deus thesauro suo providet, nec
17 VI, 10 |       factis tuis superstruxeris, deus lumen est! ~11.
18 VI, 11 |        autem sic opinantur, quasi deus necesse habeat praestare
19 VII, 10|      igitur venena eius providens deus clausana licet ignoscentiae
20 VIII, 7|        nobis intellegendus pater? Deus scilicet: tam pater nemo,
21 IX, 2  | paenitentia nascitur, paenitentia deus mitigatur. ~3.
22 IX, 6  |   peperceris tibi, in tantum tibi deus, crede, parcet! ~
23 XII, 7 |        quem homines perhorrebant, deus recipiebat. ~8.