8 Suscepit igitur memoratus
vir curam monasterii regendi, nono ex quo fundatum est anno. Permansit in ea
usque ad obitum suum annis quattuor, vir ad saeculum nobilis, sed insigne
nobilitatis non ad iactantiae materiem, ut quidam, despectumque aliorum, sed ad
maiorem, ut Dei servum decet, animi nobilitatem convertens. Patruelis quippe
erat abbatis sui Benedicti, sed amborum tanta ingenuitas, talis mundanae
ingenuitatis fuit pro nichilo contemptus, ut neque iste monasterium ingressus,
aliquem sibi prae ceteris ob intuitum consanguinitatis aut nobilitatis honorem
quaerendum, neque ille putaret offerendum; sed aequali cum fratribus lance boni
propositi iuvenis gloriabatur se regularem per omnia servare disciplinam. Et
quidem cum fuisset minister Aecgfridi regis, relictis semel negotiis
saecularibus, depositis armis, assumpta militia spiritali, tantum mansit
humilis, fratrumque simillimus aliorum, ut ventilare cum eis et triturare, oves
vitulasque mulgere, in pistrino, in orto, in coquina, in cunctis monasterii
operibus iocundus et obediens gauderet exerceri. Sed et abbatis nomine graduque
assumpto, idem animo qui prius manebat ad omnes, iuxta id quod quidam sapiens
ammonet dicens: “Rectorem te constituerunt, noli extolli, sed esto in illis,
quasi unus ex illis, mitis, affabilis, et benignus omnibus”. Et quidem, ubi
oportunum conperiebat, peccantes regulari disciplina cohercens, sed magis tamen
ingenita diligendi consuetudine sedulus ammonens, ne qui peccare vellet, et
limpidissimam vultus eius lucem nubilo sibi suae iniquietudinis abscondere.
Saepe pro curandis monasterii negotiis alicubi degrediens, ubi operantes
invenit fratres, solebat eis confestim in opere coniungi; vel aratri gressum
stiba regendo, vel ferrum malleo domando, vel ventilabrum manu concutiendo, vel
aliud quid tale gerendo. Erat enim et viribus fortis iuvenis, et lingua suavis;
sed et animo hilaris, et beneficio largus, et honestus aspectu. Eodem quo
fratres ceteri cibo, semper eadem vescebatur in domo, ipso quo priusquam abbas
esset communi dormiebat in loco, adeo ut etiam morbo correptus, et obitus sui
certis ex signis iam praescius, duos adhuc dies in dormitorio fratrum
quiesceret. Nam quinque reliquos usque ad exitus horam dies in secretiori se
aede locabat; qua die quadam egrediens, et sub divo residens, accitis ad se
fratribus cunctis, more naturae misericordis osculum pacis eis flentibus, ac de
abscessu tanti patris et pastoris merentibus dedit. Obiit autem per Nonas
Martias noctu, fratribus matutinae psalmodiae laude vacantibus. Viginti IIII
annorum erat cum monasterium peteret, XII in eo vixit annis, septem
presbiteratu functus est annis, IIII ex eis monasterii regimen agebat; ac sic
terrenos artus moribundaque membra relinquens, caelestia regna petivit.
|