LIBELLUS SECUNDUS

14 Igitur post haec revolutis mensibus duobus, primo venerabilis ac Deo dilectus abbas Sigfridus, pertransito igne et aqua tribulationum temporalium, inductus est in refrigerium sempiternae quietis, introiit in domum regni caelestis, in holocaustis perpetue laudationis reddens sua vota Domino, quae sedula labiorum mundorum distinctione promiserat; ac deinde adiunctis aliis mensibus IIII, vitorum victor Benedictus et virtutum patrator egregius, victus infirmitate carnis ad extrema pervenit. “Nox ruit hibernis algida flatibus,” diem mox sancto nascitura aeterne felicitatis, serenitatis et lucis. Conveniunt fratres ad aecclesiam, insomnes orationibus et psalmis transigunt umbras noctis; et paternae decessionis pondus continua divinae laudis modulatione solantur. Alii cubiculum in quo eger, animo robustus egressum mortis et vitae expectabat ingressum, non deserunt. Evangelium tota nocte pro doloris levamine, quod et aliis noctibus fieri consuerat, a presbytero legitur; dominici corporis et sanguinis sacramentum hora exitus instante pro viatico datur; et sic anima illa sancta longis flagellorum felicium excocta atque examinata flammis luteum carnis fornacem deserit, et supernae beatitudinis libera pervolat ad gloriam. Cuius aegressui victoriosissimo, neque ab inmundis spiritibus aliquatenus impediendo vel retardando, etiam psalmus qui tum pro eo canebatur, testimonium dat. Namque fratres ad aecclesiam principio noctis concurrentes, psalterium ex ordine decantantes, ad octogesimum tunc et secundum cantando pervenerant psalmum, qui habet in capite: “Deus quis similis erit tibi?” Cuius totus hoc resonat textus, quod inimici nominis Christi sive carnales sive spiritales, semper aecclesiam Christi, semper animam quamque fidelem disperdere ac dissipare conentur; sed e contra ipsi confusi et conturbati sint perituri in saeculum, enervante illos Domino, cui non est quisquam similis, qui est solus altissimus super omnem terram. Unde recte dabatur intellegi caelitus dispensatum, ut talis diceretur psalmus ea hora qua exiret de corpore anima, cui iuvante Domino nullus praevalere posset inimicus. Sextodecimo postquam monasterium fundavit anno, quievit in Domino confessor, pridie Iduum Ianuariarum, sepultus in aecclesia beati apostoli Petri; ut quem degens in carne semper solebat amare, quo pandente ianuam regni caelestis intrabat, ab huius reliquiis et altari post mortem nec corpore longius abesset. Sedecim ut diximus annos monasterium rexit, primos octo per se sine alterius adsumptione abbatis; reliquos totidem viris venerabilibus et sanctis Eosterwyni, Sigfrido et Ceolfrido abbatis se nomine, auctoritate, et officio iuvantibus; primo IIII annos, secundo tres, tertio unum.