17 Obnitentibus licet primo
omnibus, et in lacrimas singultusque genua cum obsecratione crebra
flectentibus, factum est quod voluit. Tantaque erat proficiscendi cupido, ut
tertia die ex quo fratribus secretum sui propositi aperuit, iter arriperet.
Timebat enim, quod evenit, ne priusquam Romam pervenire posset, obiret; simul
devitans, ne ab amicis sive viris principalibus, quibus cunctis erat
honorabilis, eius caepta retardarentur, et ne pecunia daretur illi a quibusdam,
quam retribuere pro tempore nequiret; hanc habens semper consuetudinem, ut
siquis ei aliquid muneris offerret, hoc illi, vel statim, vel post intervallum
competens, non minore gratia rependeret. Cantata ergo primo mane missa in
aecclesia beatae Dei genetricis semperque virginis Mariae, et in aecclesia
apostoli Petri, pridie Nonas Iunias, quinta feria, et communicantibus qui aderant,
continuo praeparatur ad eundum. Conveniunt omnes in aecclesiam beati Petri,
ipse, thure incenso, et dicta oratione ad altare, pacem dat omnibus, stans in
gradibus, turribulum habens in manu. Hinc fletibus universorum inter laetanias
resonantibus, exeunt; beati Laurentii martyris oratorium, quod in dormitorio
fratrum erat obvium, intrant; vale dicens ultimum, de conservanda invicem
dilectione, et delinquentibus iuxta evangelii regulam corripiendis, ammonet;
omnibus, siquid forte deliquissent, gratiam suae remissionis et placationis
offert; omnes pro se orare, sibi placatos existere, si sint quos durius iusto
redarguisset, obsecrat. Veniunt ad litus; rursum osculo pacis inter lacrimas
omnibus dato, genua flectunt; dat orationem, ascendit navem cum comitibus.
Ascendunt et diacones aecclesiae cereas ardentes et crucem ferentes auream,
transit flumen, adorat crucem, ascendit equum, et abiit, relictis in
monasteriis suis fratribus numero ferme sexcentorum.
|