|
Et quidem
miranda est temeritas stultorum, vel potius deflenda miseria caecorum, qui cum
sine ullo respectu superni timoris, passim ea quae apostoli et prophetae
afflatu sancti spiritus scripserunt, rescindere ac nihili pendere probantur:
illud e contra, quod ipsi vel similes ipsorum instinctu avaritiae vel luxuriae
scripserunt, quasi sanctum ac divinitus cautum eradere atque emendare
formidant, in morem, ni fallor, ethnicorum, qui contempto veri Dei cultu ea
quae ipsi sibi de corde suo finxerunt ac fecerunt, numina venerantur, timent,
colunt, adorant, et obsecrant, Dominica illa insectatione dignissimi, qua
Pharisaeos cum suas deuteroses Legi Dei praeponerent, redarguit, dicens: «Quare
et vos transgredimini mandatum Dei propter traditionem vestram?» Qui si etiam
chartas protulerint in defensionem concupiscentiarum suarum adscriptas, ac
nobilium personarum subscriptione confirmatas; tu nunquam precor Dominicae
sanctionis obliviscaris, in qua dicitur: «Omnis plantatio, quam non plantavit
Pater meus caelestis eradicabitur.» Et
certe a te discere vellem, dilectissime antistes, Domino protestante ac dicente,
quia «lata porta et spatiosa via est quae ducit ad perditionem, et multi sunt
qui intrant per eam: cum angusta porta et arcta via sit, quae ducit ad vitam,
et pauci sint qui inveniant eam»: quid de eorum vita vel salute aeterna
confidas, qui toto vitae suae tempore per latam portam et spatiosam incedere
viam noscuntur, et ne in minimis quidem rebus voluptati suae vel corporis vel
animi causa supernae retributionis obsistere vel repugnare curabant: nisi forte
per eleemosynas, quas inter concupiscentias quotidianas ac delicias pauperibus
dare videbantur, criminibus absolvi posse credendi sunt, cum manus ipsa et
conscientia quae munus offerat Deo, munda a peccatis esse debeat et absoluta;
aut certe per mysteria sacrosanctae oblationis, quibus ipsi dum viverent
indigni extiterant, per alios iam mortui redimi posse sperandi sunt. An forte
illis permodica culpa videtur esse concupiscentiae? De qua paulo latius
disputem. Haec Balaam virum prophetiae spiritu plenissimum, a sorte sanctorum
fecit extorrem, Achan, communione anathematis polluit ac perdidit, Saul regni
infulis nudavit, Giezi prophetiae meritis privavit ac perpetuae leprae peste
cum suo semine foedavit, Iudam Iscariotem de apostolatus gloria deposuit
Ananiam et Saphiram, de quibus praediximus, monachorum collegio indignos etiam
corporis morte mulctavit, et, ut ad superiora veniamus, haec angelos a caelo
deiecit, et protoplastos a Paradiso perpetuae voluptatis expulit: et si nosse
vis, hic est ille triceps inferorum canis, cui fabulae Cerberi nomen indiderunt,
a cuius rabidis dentibus nos prohibens Iohannes apostolus ait: «Carissimi,
nolite diligere mundum, neque ea quae in mundo sunt. Si quis diligit mundum, non est
caritas Patris in eo. Quoniam omne quod in mundo est, concupiscentia carnis
est, et concupiscentia oculorum et superbia vitae, quae non est ex Patre, sed
ex mundo est.» Haec contra virus avaritiae breviter sunt dicta. Ceterum si de
ebrietate, commessatione, luxuria, et ceteris huiusmodi contagionibus pari
ratione tractare voluerimus, epistolae modus in immensum extenderetur.
Gratia te summi Pastoris ad pastionem
ovium suarum salutiferam perpetuo conservet incolumem, dilectissime in Christo
antistes.
Scripta
Nonas Novembris, indictione tertia.
|