VIII.

Si autem aliquid utilitatis fidelibus conferre manus impositione, qua Spiritus Sanctus accipitur, credimus et confitemur: constat e contrario, quod haec ipsa utilitas eis quibus manus impositio defuerit, abest. Cuius nimirum privatio boni ad quos amplius quam ad ipsos respicit antistites, qui illorum se promittunt esse praesules, quibus spiritualis officium praesulatus exhibere aut negligunt, aut nequeunt? Cuius totius facinoris nulla magis quam avaritia causa est. Contra quam disputans apostolus, in quo Christus loquebatur, aiebat: «Radix omnium malorum cupiditas est.» Et rursum: «Neque avari,» inquit, «regnum Dei possidebunt.» Cum enim antistes dictante amore pecuniae maiorem populi partem, quam ulla ratione per totum anni spatium peragrare praedicando aut circuire valuerit, in nomen sui praesulatus assumpserit, satis exitiale et sibimet ipsi, et illis quibus falso praesulis nomine praelatus est, comprobatur concinnare periculum.