Cap. Par.
1 2, 8| 8-~ ~Dum vero hec agerentur, karissima mihi
2 6, 4| 4-~ ~Et quo me amplius hec voluptas occupaverat, minus
3 6, 6| incommoda. Separatio autem hec corporum maxima erat copulatio
4 7, 2| cruciatur. Sed non est, inquam, hec conditio philosophorum que
5 7, 3| voluptates, ne te precipitem hec Caribdis absorbeat, ne obcenitatibus
6 7, 3| gaudia, quanto rariora. Hec et similia persuadens seu
7 8, 1| quam facili et turpi casu hec humiliata, immo penitus
8 8, 1| doloris contritionem plaga hec parentibus meis et amicis
9 8, 1| collatura; quanta dilatatione hec singularis infamia universum
10 9, 8| ad aliam audientiam causa hec transferretur, et periculosum
11 9, 9| episcopus, statim machinamenta hec ad me retulit, et me vehementer
12 11, 9| sollempnitatem tribuat. Sed hec profecto ratio ipsi hoc
13 13, 3| ingemiscens dicebam: «Merito hec patior, qui Paraclitum,
14 14, 1| remanet? Que est tam impudens hec criminatio novissima? »
15 14, 6| factum est Benedicto, ac si hec ipsa causa, qua ille perversos
16 14, 7| confringens. Et multo me amplius hec fractura afflixit et debilitavit
17 14, 9| 9-~ ~Hec, dilectissime frater in
|