|
11 -
DE PERSECUTIONE ABBATIS SUI ET FRATRUM IN EUM
Ex quo illi vehementer accensi clamare
ceperunt nunc me patenter ostendisse quod semper monasterium illud nostrum
infestaverim, et quod nunc maxime toti regno derogaverim, ei videlicet honorem
illum auferens quo singulariter gloriaretur, cum eorum patronum Ariopagitam
fuisse denegarem. Ego autem respondi nec me hoc denegasse nec multum curandum
esse utrum ipse Ariopagita an aliunde fuerit, dummodo tantam apud Deum adeptus
sit coronam. Illi vero ad abbatem statim concurrentes quod mihi imposuerant nuntiaverunt;
qui libenter hoc audivit, gaudens se occasionem aliquam adipisci qua me
opprimeret, utpote qui quanto ceteris turpius vivebat, magis me verebatur. Tunc
consilio suo congregato et fratribus congregatis, graviter mihi comminatus est,
et se ad regem cum festinatione missurum dixit, ut de me vindictam sumeret,
tanquam regni sui gloriam et corona mei auferente. Et me interim bene observari
precepit donec me regi traderet; ego autem ad regularem disciplinam, si quid
deliquissem, frustra me offerebam.
|