|
Accidit autem
quadam die ut ad ipsum castrum abbas noster ad predictum comitem pro quibusdam
suis negotiis veniret; quo cognito, accessi ad comitem cum priore illo, rogans
eum quatinus pro me ipse intercederet ad abbatem nostrum, ut me absolveret et
licentiam daret vivendi monastice ubicunque mihi competens locus occurreret.
Ipse autem et qui cum eo erant in consilio rem posuerunt, responsuri comiti
super hoc in ipsa die antequam recederent. Inito autem consilio, visum est eis
me ad aliam abbatiam velle transire, et hoc sue dedecus inmensum fore. Maxime
namque glorie sibi imputabant quod ad eos in conversione mea divertissem, quasi
ceteris omnibus abbatiis contemptis, et nunc maximum sibi imminere dicebant
opprobrium si, eis abiectis, ad alios transmearem. Unde nullatenus vel me vel
comitem super hoc audierunt, immo mihi statim comminati sunt quod, nisi
festinus redirem, me excommunicarent, et priori illi ad quem refugeram modis
omnibus interdixerunt ne me deinceps retineret, nisi excommunicationis
particeps esse sustineret. Quo audito, tam prior ipse quam ego valde anxiati fuimus.
|