|
Elapsis autem
paucis annis, cum ex infirmitate iam dudum convaluissem, preceptor meus ille
Guillhelmus Parisiacensis archidiaconus, habitu pristino commutato, ad
regularium clericorum ordinem se convertit; ea ut referebant intentione utquo
religiosior crederetur ad maioris prelationis gradum promoveretur, sicut in
proximo contigit, eo Catalaunensi episcopo facto. Nec tamen hic sue
conversionis habitus aut ab urbe Parisius aut a consueto philosophie studio
revocavit, sed in ipso quoque monasterio ad quod se causa religionis contulerat
statim more solito publicas exercuit scolas. Tum ego ad eum reversus utar ipso
rethoricam audirem, inter cetera disputationum nostrarum conamina antiquam eius
de universalibus sententiam patentissimis argumentorum rationibus ipsum
commutare, immo destruere compuli. Erat autem in ea sententia de communitate
universalium, ut eamdem essentialiter rem totam simul singulis suis inesse
astrueret individuis, quorum quidem nulla esset in essentia diversitas sed sola
multitudine accidentium varietas. Sic autem istam tunc suam correxit
sententiam, ut deinceps rem eamdem non essentialiter sed indifferenter diceret.
Et quoniam de universalibus in hoc ipso precipua semper est apud dialeticos
questio ac tanta ut eam Porphirius quoque in Ysogogis suis cum de
universalibus scriberet definire non presumeret dicens» Altissimum enim est
huiusmodi negotium», cum hanc ille correxerit immo coactus dimiserit
sententiam, in tantam lectio eius devoluta est negligentiam, ut iam ad cetera
dialectice vix admitteretur quasi in hac scilicet de universalibus sententia
tota huius artis consisteret summa.
|