Cap., Par.

 1 praef,  1|  disserui. Quidam ex sapientibus iram dixerunt brevem esse insaniam.
 2     2,  3|    singulos, occupat. At vero in iram uno saepe agmine curritur
 3     2,  4|                               In iram primum est non irasci; secundum
 4     2,  4|         est ergo ne incidamus in iram. Quod si acciderit, secundum
 5     2,  4|         correptis; ita aliud est iram cohibere ne insurgat, aliud
 6     2,  5|          efficiet. Si non vis in iram incidere, ne fueris curiosus.
 7     2,  5|         illum, sed ipse venit ad iram, quae numquam arcessenda
 8     2,  7|        his rebus irascimur, quae iram nostram nec meruerunt, nec
 9     3,  8|          sunt, ne veniat quis in iram. Quod si iam ira proruperit,
10     3,  8| unusquisque secum, ut si vincere iram non potest, vel celare meminerit.
11     3,  8|       Sicque fit ut etsi aliquis iram tuam intellegat, tamen sentiat
12     3,  8|    utiles. Nihil gloriosius quam iram amicitia commutare. Irascitur
13     3, 10|         videamus quomodo alienam iram leniamus. Nec enim sani
14     3, 10|          sed sanare. Primam ergo iram alterius non audebimus nostra