Animos deinde spectantium
movebit historia, cum qui aderunt picti homines suum animi motum maxime prae se
ferent. Fit namque natura, qua nihil sui similium rapacius inveniri potest, ut
lugentibus conlugeamus, ridentibus adrideamus, dolentibus condoleamus. Sed hi motus
animi ex motibus corporis cognoscuntur. Nam videmus ut tristes, quod curis astricti et aegritudine obsessi sint,
totis sensibus ac viribus torpeant, interque pallentia et admodum labantia
membra sese lenti detineant. Est quidem maerentibus pressa frons, cervix
languida, denique omnia veluti defessa et neglecta procidunt. Iratis vero, quod
animi ira incendantur, et vultus et oculi intumescunt ac rubent, membrorumque
omnium motus pro furore iracundiae in eisdem acerrimi et iactabundi sunt. Laeti
autem et hilares cum sumus, tum solutos et quibusdam flexionibus gratos motus
habemus. Laudatur Euphranor quod in Alexandro Paride et vultus et faciem
effecerit, in qua illum et iudicem dearum et amatorem Helenae et una Achillis
interfectorem possis agnoscere. Est et Daemonis quoque pictoris mirifica laus,
quod in eius pictura adesse iracundum, iniustum, inconstantem, unaque et
exorabilem et clementem, misericordem, gloriosum, humilem ferocemque facile
intelligas. Sed inter caeteros referunt Aristidem Thebanum Apelli aequalem
probe hos animi motus expressisse, quos certum quidem est et nos quoque, dum in
ea re studium et diligentiam quantum convenit posuerimus, pulchre assequemur.
|