Haec de albi et nigri usu
dicta hactenus. De colorum vero generibus etiam ratio quaedam adhibenda est.
Sequitur ergo ut de colorum generibus nonnulla referamus, non id quidem
quemadmodum Vitruvius architectus quo loco rubrica optima et probatissimi
colores inveniantur, sed quonam pacto selecti et valde pertriti colores in
pictura componendi sint. Ferunt Euphranorem priscum pictorem de coloribus
nonnihil mandasse litteris. Ea scripta non extant hac tempestate. Nos autem qui
hanc picturae artem seu ab aliis olim descriptam ab inferis repetitam in lucem
restituimus, sive nunquam a quoquam tractatam a superis deduximus, nostro ut
usque fecimus ingenio, pro instituto rem prosequamur. Velim genera colorum et
species, quoad id fieri possit, omnes in pictura quadam cum gratia et amenitate
spectari. Gratia quidem tunc extabit cum exacta quadam diligentia colores iuxta
coloribus aderunt; quod si Dianam agentem chorum pingas, huic nymphae virides,
illi propinquae candidos, proximae huic purpureos, alteri croceos amictus dari convenit,
ac deinceps istiusmodi colorum diversitate caeterae induantur ut clari semper
colores aliquibus diversi generis obscuris coloribus coniungantur. Nam ea
quidem coniugatio colorum et venustatem a varietate et pulchritudinem a
comparatione illustriorem referet. Atqui est quidem nonnulla inter colores
amicitia ut iuncti alter alteri gratiam et venustatem augeat. Rubeus color si
inter coelestem et viridem medius insideat, mutuum quoddam utrisque suscitat
decus. Niveus quidem color non modo inter cinereum atque croceum positus, sed
paene omnibus coloribus hilaritatem praestat. Obscuri autem colores inter
claros non sine insigni dignitate assident, parique ratione inter obscuros
clari belle collocantur. Ergo quam dixi varietatem colorum in historia pictor disponet.
|