Haec habui quae de pictura his commentariis referrem. Ea si eiusmodi
sunt ut pictoribus commodum atque utilitatem aliquam afferant, hoc potissimum
laborum meorum premium exposco ut faciem meam in suis historiis pingant, quo
illos memores beneficii et gratos esse ac me artis studiosum fuisse posteris praedicent.
Si vero expectationibus eorum minime
satisfeci, non tamen quod tantam aggredi rem ausi fuerimus vituperent. Nam si
quod laudis est conari id perficere nostrum ingenium nequivit, meminerint tamen
solere in maximis rebus laudi esse id voluisse quod difficillimum esset.
Aderunt fortasse qui nostra vitia emendent et in hac praestantissima et
dignissima re longe magis quam nos possint esse pictoribus adiumento. Quos ego,
si qui futuri sunt, etiam atque etiam precor ut hoc munus alacri animo ac prompto
suscipiant, in quo et ipsi ingenium exerceant suum et hanc nobilissimam artem
excultissimam reddant. Nos tamen hanc palmam praeripuisse ad voluptatem
ducimus, quandoquidem primi fuerrimus qui hanc artem subtilissimam litteris
mandaverimus. Quod quidem sane difficillimum inceptum, si pro expectatione
legentium perficere nequivimus, in eo natura magis quam nos inculpanda est,
quae hanc legem rebus imposuisse visa est, ut nulla sit ars quae non a mendosis
admodum initiis exordium sumpserit. Simul enim ortum atque perfectum nihil esse
aiunt. Qui vero nos sequentur, si qui aderunt studio et ingenio quam nos
praestantiores, hi fortasse artem picturae perfectam atque absolutam reddent.
|