Hactenus a nobis ferme
omnia dicta sunt quae ad visendi vim quaeve ad intercisionem cognoscendam
spectant. Sed quia non modo quid sit atque ex quibus constet intercisio, verum
etiam quemadmodum eadem fiat, ad rem pertinet, dicendum est de hac intercisione
quanam arte pingendo exprimatur. De hac igitur, caeteris omissis, referam quid
ipse dum pingo efficiam. Principio in superficie pingenda quam amplum libeat
quadrangulum rectorum angulorum inscribo, quod quidem mihi pro aperta finestra
est ex qua historia contueatur, illicque quam magnos velim esse in pictura
homines determino. Huiusque ipsius hominis longitudinem in tres partes
divido, quae quidem mihi partes sunt proportionales cum ea mensura quam vulgus
brachium nuncupat. Nam ea trium brachiorum, ut ex symmetria membrorum hominis
patet, admodum communis humani corporis longitudo est. Ista ergo mensura iacentem infimam descripti
quadranguli lineam in quot illa istiusmodi recipiat partes divido, ac mihi
quidem haec ipsa iacens quadranguli linea est proximiori transversae et
aequedistanti in pavimento visae quantitati proportionalis. Post haec unicum
punctum quo sit visum loco intra quadrangulum constituo, qui mihi punctus cum
locum occupet ipsum ad quem radius centricus applicetur, idcirco centricus
punctus dicatur. Condecens huius centrici puncti positio est non altius a
iacenti linea quam sit illius pingendi hominis longitudo, nam hoc pacto aequali
in solo et spectantes et pictae res adesse videntur. Posito puncto centrico,
protraho lineas rectas a puncto ipso centrico ad singulas lineae iacentis
divisiones, quae quidem mihi lineae demonstrant quemadmodum paene usque ad
infinitam distantiam quantitates transversae successivae sub aspectu
alterentur. Hic essent nonnulli qui unam ab divisa aequedistantem lineam intra
quadrangulum ducerent, spatiumque, quod inter utrasque lineas adsit, in tres
partes dividerent. Tum huic secundae aequedistanti lineae aliam item
aequedistantem hac lege adderent, ut spatium, quod inter primam divisam et
secundam aequedistantem lineam est, in tres partes divisum una parte sui
excedat spatium id quod sit inter secundam et tertiam lineam, ac deinceps
reliquas lineas adderent ut semper sequens inter lineas esset spatium ad
antecedens, ut verbo mathematicorum loquar, superbipartiens. Itaque sic illi
quidem facerent, quos etsi optimam quandam pingendi viam sequi affirment,
eosdem tamen non parum errare censeo, quod cum casu primam aequedistantem
lineam posuerint, tametsi caeterae aequedistantes lineae ratione et modo
subsequantur, non tamen habent quo sit certus cuspidis ad bene spectandum
locus. Ex quo non modici in pictura
errores facile succedunt. Adde his quod istorum ratio admodum vitiosa
esset, ubi centricus punctus aut supra aut infra picti hominis longitudinem
adstaret. Tum etiam pictas res nullas veris rebus pares, nisi certa ratione
distent, videri posse nemo doctus negabit. Cuius rei rationem explicabimus, siquando
de his demonstrationibus picturae conscribemus, quas a nobis factas amici dum
admirarentur miracula picturae nuncuparunt. Nam ad eam ipsam partem haec quae
dixi maxime pertinent. Ergo ad rem redeamus.
|