Parte, Paragrafo
1 pro, 2| est, ut elegans grandeque nihil effingere, nisi id quoque
2 pro, 3| scriptoris officium deputem nihil sibi ad scribendum desumere
3 pro, 4| exstiterit. Vetus proverbium: nihil dictum quin prius dictum.
4 1, 1| contumacia insolescens, nihil ab se fore editum gloriabatur,
5 1, 1| obloquendum illiceret; postremo nihil praetermittere quo illi
6 1, 1| agenti, nunquam otioso, nihil per ignaviam, per inertiam
7 1, 1| per inertiam praetereunti, nihil precibus aut praemiis a
8 1, 1| rerum quidem regni aliud nihil sibi esse relictum velle,
9 1, 3| esse omnia oportere ita, ut nihil supra et nihil aeque. Rectius
10 1, 3| oportere ita, ut nihil supra et nihil aeque. Rectius pro tua prudentia
11 1, 3| quae velit liceant, huic nihil diutius cordi est. Aliam
12 1, 4| Natura eadem ipsa per se nihil possint. Multa pensari peccata
13 1, 11| excitus cuncta polliceri, nihil non spondere, omnia ab se
14 1, 19| arrogantiam, temeritatem. Nihil sibi rerum optimarum atque
15 1, 19| affectabit, proterve exposcet, nihil sibi negandum, nihil non
16 1, 19| exposcet, nihil sibi negandum, nihil non ultro conferendum ducet.
17 1, 21| potiretur animo destinarat nihil rerum omnium praetermittere.
18 1, 26| aviditate ac studio flagrans, nihil uspiam tam seclusum, abditum
19 1, 34| homines, namque in terris nihil est homine quod vivat durius.
20 2, 2| displicebant; omnia temptabat, nihil non aggrediebatur quod ad
21 2, 2| consiliorum repudiabat; nihil fuit formae, in quod vertere
22 2, 8| est ut ad miseriam addi nihil amplius possit». Hic deae
23 2, 9| in sua profectione aliud nihil respondere praeter unum
24 2, 9| Itaque his admodum rationibus nihil praetermisit quod valeret
25 2, 9| pedibus et pernicibus alis ut nihil supra; tum est illa mei
26 2, 13| rebus quae ad arma spectant nihil inveniri intelligeret quod
27 2, 13| armatorum multitudine intueretur nihil quod quidem ad humanitatem
28 2, 13| tota illa in re bellica nihil se invenisse Momus deieraret
29 2, 13| homine ipso fingi posse nihil ad mansuetudinem tractabilitatemque
30 2, 13| perdas, aliena ut roges nihil plus negotii est quam ut
31 2, 13| publico ita versantur ut nihil sine lege et more, nihil
32 2, 13| nihil sine lege et more, nihil pro voluntate et arbitrio
33 2, 13| quandoquidem in aliis cernas nihil quod non facile possis assequi,
34 2, 13| loquar) disciplina et arte nihil unquam offendi quod quidem
35 2, 14| disciplinae hominum auctoritas, ut nihil supra. An tu interraro videbis
36 2, 14| latus dulce obdormiscens nihil sperabat, nihil metuebat,
37 2, 14| obdormiscens nihil sperabat, nihil metuebat, interque stertendum
38 2, 14| Enimvero, Mome, et hoc nihil ad te'. Ferebant locupletissimos
39 2, 14| dicere: 'Et istuc, Mome, nihil ad te'. Spectabantur agrorum
40 2, 15| maximis diis accidissent, nihil in rerum orbe universo est
41 2, 15| ut affirmem apud mortales nihil inveniri commodius erronum
42 2, 15| quicquam potest, siquidem in ea nihil inveniri potest quod doleas». «
43 2, 17| Iovem, cui relictum esset nihil quod amplius cuperet praeterquam
44 2, 18| conciones vagari solitos, nihil sibi assumentes certi atque
45 2, 18| eruditione, posse usu ut nihil sit, modo velint, quod vel
46 2, 20| Eosne qui omnia turbent, nihil pacati, nihil quieti possint
47 2, 20| omnia turbent, nihil pacati, nihil quieti possint aut meditari
48 2, 20| perquisierit, multa invenerit, nihil praetermiserit, omnia temptarit
49 2, 21| horam horae persimilem, nihil ad animi sententiam secundare?
50 2, 21| abuti patientia non cessant, nihil verentur. Quid hoc petulantiae
51 2, 21| sint, pro accepto beneficio nihil plus est quod referant quam
52 2, 21| abutantur, et inter senescendum nihil agendo marcescunt. Morbos
53 2, 22| scelera triduo condiscent, ut nihil fieri posse commodius censeam
54 3, 4| accuratissime pervestigare, et nihil esse rerum omnium de quo
55 3, 5| rudes atque imperitos ut nihil bonarum artium tenerent,
56 3, 5| bonarum artium tenerent, nihil homine dignum nossent praeter
57 3, 6| Virtutis casus repetens, nihil erat malorum quod non ab
58 3, 6| secum actum deputabat si nihil plus quam dimidia multatus
59 3, 6| vitam degere, quandoquidem nihil sibi esse rerum omnium relictum
60 3, 6| agnitum existimans. Ergo nihil sibi antiquius ducit quam
61 3, 7| constitit. At homo Iovis adventu nihil commovebatur, sed a finitimis
62 3, 11| esse; postremo addebant nihil esse turpius quam egenum
63 3, 12| dolori vero fuit quod penitus nihil pro exspectatione factum
64 3, 14| convenissent. Ille vero, quod esset nihil commentatus, ad tantam de
65 3, 15| tristitiam addi amplius nihil posset. Non est ut referam
66 3, 16| cum ad se ventum esset, nihil plus habere se quod pro
67 3, 17| innumerae iniectae manus misero. Nihil plus dico: Momus quidem
68 3, 19| tardusque redisti?». Tum Apollo «Nihil habui rerum» inquit «aliud
69 3, 19| dum ita instructi sunt ut nihil expromant rerum reconditarum
70 3, 19| componendas adhiberi posse nihil accommodatius. Quod si vacas
71 3, 19| dictis delectari, etiam ubi nihil afferant praesentibus causis
72 3, 19| obscura, adeo ambigua, ut nihil supra». Tum Iuppiter arridens «
73 3, 19| universum agi optet dumque nihil constantis certique habent,
74 3, 20| interrogantem: sed ea prorsus nihil ad nos». Hic Iuppiter: «
75 3, 20| exstare ut alibi reliquerit nihil quod addi adiungive sibi
76 3, 20| a quoquam possit. Cui si nihil addi, nec diminui, si non
77 3, 20| errorem trahat atque detineat: nihil enim tantas habet vires
78 3, 20| ad suadendum quam gratia, nihil quod veritatem obnubilet
79 3, 20| vera an falsa essent sui nihil curarent, omnia assentirentur,
80 3, 20| curarent, omnia assentirentur, nihil auderent negare, nihil non
81 3, 20| nihil auderent negare, nihil non crederent, denique vel
82 3, 20| cum tui vix compos sis, nihil ad prosequendam vindictam
83 3, 20| quidem quid auferes boni cum nihil habeant, quid afferes mali
84 3, 20| dolorem et istiusmodi penitus nihil timeant?». Tum Apollo: «
85 3, 20| quidvis malorum; tu tamen nihil feceris, quandoquidem nihil
86 3, 20| nihil feceris, quandoquidem nihil deinceps apud superos constituetur
87 3, 21| accedebant; quin et, quo nihil esset non refertissimum
88 3, 21| laudem, hoc vero postremum nihil afferre emolumenti et plurimum
89 3, 21| tantarum impensarum praemium nihil praeter solum plebis plausum
90 3, 21| probabitis ut fieri commodius nihil potuisse affirmetis. Sino
91 3, 21| perfectum esse ut addi amplius nihil possit? Quo fit ut congratuler
92 3, 21| cavebam omnia, credebam nihil. Nunc vero, utcumque res
93 3, 21| deorum hominumque odium, quod nihil sinceri, nihil sani, nihil
94 3, 21| odium, quod nihil sinceri, nihil sani, nihil pacati, nihil
95 3, 21| nihil sinceri, nihil sani, nihil pacati, nihil tranquilli
96 3, 21| nihil sani, nihil pacati, nihil tranquilli aut cogitet aut
97 4, 4| et animo secum adiurans nihil minus credendum posthac
98 4, 4| Demum inutile istud aes, cui nihil invenias quod probes praeter
99 4, 11| praestares erga me, qui nihil sibi relictum haberet rerum
100 4, 12| conculcentur. Ille etsi nihil invitus magis posset audire,
101 4, 12| universa in rerum natura nihil aut factum aut fieri posse
102 4, 12| sed, quantum ex te video, nihil nostis nisi ita loqui ut
103 4, 13| In his hominum operibus nihil invenies dignum admiratione
104 4, 14| confabulatur, deque tota istorum re nihil est quod probem quam personatum
105 4, 14| Gelastum hunc: nam ei profecto nihil fieri potest similius».
106 4, 14| cognito obstupuere, et Oenops nihil sibi antiquius duxit, quam
107 4, 14| et improbitatem comperio nihil quod vidisse non pigeat,
108 4, 14| mortales id observandum, ut nihil nimis, solam vero patientiam
109 4, 15| verbis admodum expingere, nihil afferam illustrius. Istic
110 4, 15| tractant, volentes sibi nihil rerum bonarum potius esse
111 4, 15| audito nomine, Charon, quo nihil tetrius atque truculentius
112 4, 17| Charonti renuntiatum accurrit. Nihil unquam avidius accepit Charon:
113 4, 19| cognita re, ut ex eo tempore nihil sibi antiquius deputarit
114 4, 21| mihi adversabatur istorum nihil, plura in rebus meis exequendis
115 4, 21| publico aut privato in loco nihil me invito; tibine tuorum
116 4, 21| omnia esse uti erant, et nihil magis. Reliquum est quod
117 4, 22| ut utrisque addi amplius nihil posset, tanta erant in his
118 4, 23| institutum esse oportere ut neque nihil agat neque omnia, et quae
119 4, 23| plurima neve qui plures nihil habeant rerum aut nihil
120 4, 23| nihil habeant rerum aut nihil possint. Bonis benefaciat
|