Parte, Paragrafo
1 1, 1| refertissimam subsequemur. Nam cum Iuppiter optimus maximus suum hoc
2 1, 1| superos esse beatiores, Iuppiter optimus maximus, quod caelicolarum
3 1, 1| Accessit ut gratificandi studio Iuppiter caelum ornare latissime
4 1, 3| maiorem in modum gaudebat Iuppiter optimus maximus homines
5 1, 3| certare iuvat, o inconsulte Iuppiter, qua te et iratum et armatum
6 1, 3| magis quam te auctore, o Iuppiter, tuique ipsius proditore
7 1, 4| regni suspicione commotus Iuppiter, quod iam pridem aliorum
8 1, 4| deum pater et hominum rex Iuppiter solemni more diem reo dici,
9 1, 19| potuit puellas deperisse Iuppiter, factas per me venustiores
10 2, 8| adversus Phoebum factus iratior Iuppiter intumuerat et ad redarguendi
11 2, 8| veneratum ascenderet. Hic Iuppiter, remissa frontis severitate,
12 2, 9| 9-~ ~Interea Iuppiter ad Minervam Pallademque
13 2, 9| abditus latitaret. Caepit ergo Iuppiter de Momo sciscitari Virtutemne
14 2, 9| ignoras?». «Mitte» inquit Iuppiter «quae norimus, dic quod
15 2, 9| statuerent. Confabulantem Momum Iuppiter audiens et ii qui aderant
16 2, 9| quidem o rerum conditor, Iuppiter, omnia probe et praeclare
17 2, 9| oportet». Cum haec dixisset, Iuppiter, secum ipse suspensus, innuens
18 2, 9| commonefactionem et pollicitationem Iuppiter. Ergo Momus «Hoc pro beneficio,»
19 2, 9| peto a te, benignissime Iuppiter, ut si qua in illa procreanda
20 2, 10| satis obtudi aures tuas, Iuppiter, satis frustrata sum. Et
21 2, 11| orationem deflexit. Cui Iuppiter «Esse et ego quid hoc dicam
22 2, 12| 12-~ ~Itaque haec Iuppiter, et in ea re consulto commotior
23 2, 12| Momi quodam facto insperato Iuppiter unaque dii omnes ad risum
24 2, 12| aspernabantur. Ea de re Iuppiter diique omnes iusserant ab
25 2, 13| afferunt!». Hinc exhilaratus Iuppiter non tam Momi salibus quam
26 2, 14| commoto? Quam quidem rem tu, o Iuppiter, deorum princeps, si sapis,
27 2, 15| ridente caelo referebat. Sed Iuppiter, cum satis risisset, Momum
28 2, 15| ferat miserum esse se?». Tum Iuppiter: «Ni fallimur, invidebit
29 2, 15| Momus «Admones,» inquit «o Iuppiter optime et maxime, ut ipsum
30 2, 15| te igitur stultum» inquit Iuppiter «si tanta bona reliquisti,
31 2, 16| lepiditate nimirum captus Iuppiter edixit ut suis aedibus posthac
32 2, 18| advenerat. Cupiebat enim Iuppiter ut multas alias superiores
33 2, 18| utrumne illud, o pater Iuppiter, statuemus officium fuisse
34 2, 19| continuerit, nec dubitare quin si Iuppiter ipse optimus maximus, omnium
35 2, 20| versus «Indulgendum sane, o Iuppiter, est» inquit «mortalibus
36 2, 20| ni fallor, pertinet, o Iuppiter, ut sic dixisse velit Momus:
37 2, 20| Quod cum fecisse volet Iuppiter, o superi optimi, et quosnam
38 2, 21| Irim vulgo appellarunt. Iuppiter vero ceterique caelicolae
39 2, 21| detulissent, conversus ad Herculem Iuppiter, animo vehementer commotus, «
40 2, 22| Adsis, quaeso», inquit «o Iuppiter, et quae dixero, si per
41 2, 22| Quod si mihi credideris, Iuppiter, iubebis eos pedibus sursum
42 2, 23| 23-~ ~Tum Iuppiter ad Momum annuens «Piccine»
43 2, 24| In hanc Momi sententiam Iuppiter facile adduci passus est,
44 3, 2| proficiscamur. Itaque indicarat Iuppiter venisse in animum sibi ut
45 3, 3| sim huic uni cordi. Is me Iuppiter dum non respuet, dum excipiet,
46 3, 4| 4-~ ~Haec Momus. At Iuppiter, uti est vetus quidem et
47 3, 4| statuunt. Sic hac in re Iuppiter neque odia dediscere suo
48 3, 5| 5-~ ~Cum audiret Iuppiter philosophos tantopere universo
49 3, 5| quo in te affectus sum, Iuppiter, efficit ut meas ipse partes
50 3, 6| 6-~ ~Susceptis Iuppiter tabellis et ab se misso
51 3, 6| adeo sollicitos intuens Iuppiter obstupuit ipsoque in gymnasii
52 3, 6| percontatum accessisti!». Tum Iuppiter «Et quemnam» inquit «perconter?».
53 3, 6| luciluca est?». His verbis Iuppiter in suspicionem incidit atque
54 3, 6| ne adimito solem». Tum Iuppiter, tanta abiectissimi hominis
55 3, 6| sole oppletos reddat». Hic Iuppiter, superiores Momi deaeque
56 3, 6| maledicere et mordere». At Iuppiter, ubi hunc esse philosophum
57 3, 7| quod nequeas?». Id dictum Iuppiter non, ut erat, in eam dictum,
58 3, 9| 9-~ ~Haec audiens Iuppiter obstupuit atque non satis,
59 3, 9| philosophos illos tuos» inquit Iuppiter «ni fallor, invenies, qui
60 3, 9| Mercurius «Cave» inquit «o Iuppiter, ullos inveniri posse putes
61 3, 9| dea nusquam minus». Tum Iuppiter «Tu tamen» inquit «abi et
62 3, 9| opus est.» Sed ita agebat Iuppiter quod norat quam esset quidem
63 3, 10| olim quid de orbe innovando Iuppiter statueret enunciaret.~
64 3, 11| Quae cum ita essent, Iuppiter, ut molestam odiosamque
65 3, 12| omnia exhausit». Mercurium Iuppiter et tam cito et liventi cum
66 3, 12| prosequi, «Vide» inquit Iuppiter «ne tua verborum intemperantia
67 3, 12| conspectu sese abdicavit. At Iuppiter, suarum rerum statum repetens,
68 3, 12| innitantur. Amplexatus Apollinem Iuppiter atque exosculatus, «Nunc»
69 3, 12| aliudne me velis?». Tum Iuppiter «Recte» inquit «nam est
70 3, 12| est mortalium». Subrisit Iuppiter. «Atqui adsis» inquit «sortem
71 3, 13| Hic vehementer arridens Iuppiter «O te» inquit «ridiculum!
72 3, 14| 14-~ ~Iuppiter vero plenus spei per alacritatem
73 3, 14| appareret, incredibili maestitia Iuppiter affectus prope contabescebat.
74 3, 14| caelicolis instaurant. At Iuppiter interea inter cunctandum
75 3, 14| contumaciae succenserent. Iuppiter neque purgare absentem neque
76 3, 14| facilitatem» inquit «licet, Iuppiter, quaeso: tabellasne, quas
77 3, 14| De his alias» inquit Iuppiter «colloquemur: nunc quod
78 3, 14| instat agito». Tabellas Iuppiter ne sibi quidem traditas
79 3, 18| 18-~ ~Id Iuppiter, etsi facti exemplum magis
80 3, 19| est fronte ab Iove. Etenim Iuppiter ceteris amotis: «Et quidnam
81 3, 19| breviter enarrabo». Tum Iuppiter: «Cupio, narra: sapientum
82 3, 19| ambigua, ut nihil supra». Tum Iuppiter arridens «An» inquit «o
83 3, 19| professoribus versari insaniam». Tum Iuppiter: «Quid ego philosophos mirer
84 3, 19| ipsum me rideam: audies, o Iuppiter, ridiculam rem. Incidit
85 3, 20| prorsus nihil ad nos». Hic Iuppiter: «Nempe et perquam insignem
86 3, 20| similitudinem unde hausisset?'». Hic Iuppiter, qui attentissime omnia
87 3, 20| quod diduci nequeat?». Hic Iuppiter: «Tritum istud et vulgatum
88 3, 20| his rebus diiudicandis, o Iuppiter, opinioni quam veritati
89 3, 20| iurarent vera praedicare». Tum Iuppiter: «Attemperate quidem in
90 3, 20| diversari corpora. Hoc loco Iuppiter «O» inquit «Apollo, quam
91 3, 20| modo illum norit?». Tum Iuppiter: «Istuc difficile, vili
92 3, 20| facile, ubi advertas». Tum Iuppiter: «Obsecro, tuisne id fortasse
93 3, 20| illi ultro offerant». Tum Iuppiter: «Malo tuas in illis dinoscendis
94 3, 20| acquievisset, eum intuens Iuppiter «Num» inquit «o Apollo,
95 3, 20| sitique mortales perdere, Iuppiter, mortales, inquam, perdere».
96 3, 20| mortales, inquam, perdere». Tum Iuppiter: «Vel possis quidem quidvis
97 3, 21| deorum quid sibi vellet Iuppiter. Si quid forte hoc pacto
98 3, 21| admodum consentiente. At Iuppiter, cum horum admonitionibus
99 3, 22| sit prorsus femina» Annuit Iuppiter. Relegatum ea de re commutilatumque
100 4, 2| totum caelum contegas». Cui Iuppiter: «Censen tu hunc tantisper
101 4, 3| ingressi, atque inprimis Iuppiter pario ex marmore ingentes
102 4, 3| esse facile credas. Haec Iuppiter. Tandem lustrata urbe hominum
103 4, 6| 6-~ ~Iuppiter haec intuens intra se rem
104 4, 18| verterent non habebant. At Iuppiter, quod unum fuit principis
105 4, 22| apud inferos agerentur, Iuppiter aula reclusus in solitudine
106 4, 22| Inventis non potuit facere Iuppiter quin iterum perturbaretur
|