Parte, Paragrafo
1 4, 10| initae sunt. Namque audierat Charon crebris defunctorum rumoribus
2 4, 10| ruinae periculo et metu. Eo Charon adeo priusquam opus tantum
3 4, 10| non vulgaris, quem tamen Charon diutius neglexerat non aliam
4 4, 10| Cum eo igitur paciscitur Charon, si se prius comitem apud
5 4, 11| 11-~ ~Itaque Charon, dum ad iter accingitur,
6 4, 11| litore subductam sinere. Cui Charon «Et quid» inquit «tibi defunctorum
7 4, 11| unus 'Mentitur' inquit 'o Charon, ne pictum quidem uspiam
8 4, 11| ita aggrederentur?». Tum Charon «Novasne» inquit «isthic,
9 4, 11| Atqui hoc est,» inquit «o Charon, quo fit ut abs te accepisse
10 4, 11| longum repudiasti». Tum Charon: «Negasne» inquit «te petulantem
11 4, 11| incommodum erat istud, o Charon, non tuos labores poscere,
12 4, 11| praeter preces». «At» inquit Charon «suspendio opus fuit priusquam
13 4, 11| animo soluto et libero». Tum Charon «O» inquit «stultitiam irridendam,
14 4, 11| data praescribimus». Tum Charon: «Egregios audio et venerandos
15 4, 11| Officii igitur erit» inquit Charon «eos quibuscum degas levare
16 4, 11| legique hoc dato» inquit Charon «hanc praegravem cymbam
17 4, 11| pensandum officium: quare, Charon, videto ne praeter officium
18 4, 11| nobis velle imponere». Tum Charon: «At saltem remum». «Ne
19 4, 12| in pratulo recubuere. Est Charon sensibus acutissimus, visu,
20 4, 12| Dehinc inter proficiscendum Charon tantam in natura rerum amoenitatem
21 4, 12| Principio nosse te oportet, o Charon, universa in rerum natura
22 4, 12| disputem, haec tu hactenus, o Charon, intellextin?». Negavit
23 4, 12| intellextin?». Negavit Charon grandioribus verbis pusilliora
24 4, 12| dixisset, interpellavit Charon «Atque» inquit «ego quidem
25 4, 12| arridens «Ne mirere» inquit «o Charon, namque non plus semel hac
26 4, 12| praeter me praedicas». At Charon: «Is profecto ipse est rex;
27 4, 12| restitabat. «Ergo tibi» inquit Charon «iam fit ut assentiar: non
28 4, 12| aut audisti unquam?». Tum Charon «O te philosophum» inquit «
29 4, 12| pervenerit». Tum Gelastus: «O Charon, fingisne haec ludi gratia
30 4, 12| praedicas?». «Quin» inquit Charon «ex personarum barbis et
31 4, 13| Huiusmodi rettulerat Charon iamque non longe ab theatro
32 4, 13| aderant, ut si quid scaenae Charon commentaretur ex insidiis
33 4, 13| Etenim quid tibi haec, o Charon?» inquit Gelastus. Negavit
34 4, 13| inquit Gelastus. Negavit Charon videri sibi aut theatrum
35 4, 13| Gelastus: «Sit quidvis, Charon: quae tamen ab poeta cum
36 4, 13| reverentia obmutescas». Tum Charon, ad unas atque alteras deorum
37 4, 14| Interea, dum statuas spectant, Charon seposita ab fornice audire
38 4, 14| similius». Audit et alios Charon dicentes fuisse bene doctum
39 4, 14| Velim» inquit «videas, o Charon, quam is quidem iactator
40 4, 14| multa vi impulerat) quo ictu Charon absterritus inclamavit ut
41 4, 14| ebrium se conferebat, at Charon «Desine,» inquit «o, desine,
42 4, 14| Audito igitur statuarum risu, Charon «Ridete» inquit «ut lubet:
43 4, 14| conicit atque: «Papae, o Charon, papae, siste, adsum» vociferabat.
44 4, 14| vociferabat. In quem versus Charon expavefactum admiratus «
45 4, 14| inquit. «Quid igitur?» inquit Charon «Malles plorasse an pro
46 4, 14| Hic, quaeso, siste, o Charon». Ille vero «Vestros» inquit «
47 4, 14| motus «Ne tu» inquit «o Charon, argutiis et verborum captiunculis
48 4, 14| Etenim tanti est» inquit Charon «disertis congredi: namque
49 4, 14| tractare enim assuescam». Tum Charon: «Remumne in sicco?». At
50 4, 14| pertuli percussissem». Tum Charon «Gelaste» inquit «huc velim
51 4, 15| constitisset, subirritatus Charon «Istic» inquit «etiam haeres?».
52 4, 15| Nolim succenseas» inquit «o Charon, tuam enim rem aeque atque
53 4, 15| commodum non profiteor». Tum Charon «Pronam» inquit «audivi
54 4, 15| Tranquillo mari navigans, Charon «Vides» inquit «minus credendo
55 4, 15| Tum Gelastus «O» inquit «Charon, et quid tibi in mentem
56 4, 15| Piratarum audito nomine, Charon, quo nihil tetrius atque
57 4, 15| Tibi quidem» inquit «o Charon, recte fuga consulis. Nam
58 4, 15| opus convulsissent». Itaque Charon cum ad litus appulisset
59 4, 15| montesque conscenderent. Negavit Charon suam posse navim aut relinquere
60 4, 17| Nihil unquam avidius accepit Charon: ergo, ut erat a vertice
61 4, 17| iniuria?». «Quidni» inquit Charon «cum et ipse, qui tunc periculi
62 4, 17| arietant pecudes?'.» Haec Charon, atque e vestigio rapta
63 4, 17| inferos irrideretur. Negavit Charon id se facturum affirmavitque
64 4, 18| 18-~ ~Haec Charon atque Gelastus. Demum petentes
65 4, 18| recensuimus repetentes, incidit ut Charon Peniplusii illius cum rege
66 4, 18| recitaturum foret pollicitus Charon. Sed ab historiis recitandis
67 4, 20| Hac igitur procella acti Charon et Gelastus ad eam cautem
68 4, 20| inter vos, o Mome tuque Charon, maeroris levandi argumenta
69 4, 21| His dictis abiit. Abiit et Charon atque inter navigandum «
70 4, 21| Et quid putas» inquit «o Charon, cum illo agi qui, assentatorum
71 4, 21| istiusmodi an servum?». Tum Charon «Facis» inquit «ut redeat
72 4, 21| esse hoc et ipse dicam, o Charon, in quibusque animis ut
73 4, 21| pene oblitus sis?». Tum Charon: «An secus potui, tantos
74 4, 21| navita periculumne timuisti, Charon, cum te immortalem habeas?».
75 4, 21| immortalem habeas?». Tum Charon contra: «Navita et immortalis
76 4, 21| Tum Gelastus: «Places, Charon; verum sequere, narra disceptationem
77 4, 21| futuram non ignobilem». Tum Charon: «Audies rem dignissimam,
78 4, 21| Peniplusius sic disceptabat: «Te o Charon, arbitrum statuo: vide quid
|