Parte, Paragrafo
1 pro, 7| Cupidinem et contra Palladem, Iovem, Herculem huiusmodique deos
2 1, 1| regi subigat; amatorem esse Iovem et facile delicatam ornatamque
3 1, 3| pieque optimum principem Iovem pro sua prudentia caelicolarum
4 1, 3| intenta, Momum esse animo in Iovem subinfenso. Idcirco suas
5 1, 3| Quidni?» inquit Momus «An tu Iovem alium esse quam deum reris,
6 1, 3| quo gestu, qua hora ad Iovem quicquid ad aram ex insidiis
7 1, 27| difficilem habere se apud Iovem causam rebatur, eum qui,
8 1, 29| minime malum illum principem Iovem triduo assecuturum ut qui
9 1, 31| formas intersit, confestim ad Iovem institit, suadens hunc Herculis
10 2, 8| ad superos adduxere. Ad Iovem igitur cum appulisset Momus,
11 2, 8| et commiserationis locis Iovem mitigaret secum ipse commentari
12 2, 9| arrisisset asseveravit seque, Iovem deosque reliquos omnes adeo
13 2, 9| Virtutem deam videret apud Iovem deosque desiderari, ut erat
14 2, 10| Iunonis adventus: nam dum apud Iovem sic confabularentur evenit
15 2, 10| re collaudatis, Iuno ad Iovem irrupit ardua, irarum impotens,
16 2, 10| negligentem intuear? Pigetne te Iovem esse, pudetne te regem haberi
17 2, 11| quaeque de Momi animo erga Iovem vereretur subtexuit et omni
18 2, 11| meliora. Neque enim adeo me Iovem esse oblitus sum ut non
19 2, 11| Iuno, aeque admonentem Iovem ne despice; hoc est quod
20 2, 12| excitarentur. Namque Iunone apud Iovem quae recensuimus disputante,
21 2, 12| ita esset, cur Phoebum ad Iovem salutandum proficiscentem
22 2, 17| intuerentur beatissimum principem Iovem, cui relictum esset nihil
23 2, 18| ut dignus videretur apud Iovem gratia et apud caelicolas
24 2, 20| quod deos atque inprimis Iovem dictorum aculeis commoveri
25 2, 20| Perspiciebat enim obmutuisse Iovem et digito hospitalem mensam
26 2, 20| mortalium causam non esse apud Iovem omnino desertam cupio»,
27 2, 20| omnino desertam cupio», et ad Iovem versus «Indulgendum sane,
28 2, 20| animum bene interpretor, qui Iovem admones ut malit quae suae
29 2, 21| acrimonias excitarat. Quas ubi ad Iovem detulissent, conversus ad
30 3, 2| dignitateve praestabant non posse Iovem arbitrabantur tantis in
31 3, 2| poterant artibus suadendi apud Iovem instabant ut pro suscepto
32 3, 2| incommodi subesse quam appareat, Iovem idcirco admonerent ut tanto
33 3, 2| curabant praeter id, ut Iovem a suscepto innovandarum
34 3, 4| intelligeres videri velle apud Iovem plus sapere longe quam saperent.
35 3, 6| insolens, ne tu et nostrum Iovem philosophorum percontatum
36 3, 6| advolavit. «Hunc» inquit «Iovem comprehendite, atque cogite
37 3, 7| paululum destitit, atque Iovem despectans et subridens «
38 3, 10| traherent. Hi demum omnes apud Iovem unam eamdemque rem sed variis
39 3, 11| satisfacturum. Sed haec Iovem spes de Mercurio multo fefellit:
40 3, 14| minimeque variabilem haberi Iovem quantumque conferat eos
41 3, 14| peracto, dum senatus deorum Iovem salutatum aggrederetur,
42 3, 14| ita agat: cupere quidem Iovem quae ageret quaeve meditaretur
43 3, 14| arbitrabatur quoquo pacto Iovem ab inconsiderata innovandarum
44 3, 15| quantum querimoniarum adversus Iovem insurrexerit et apud proceres
45 3, 17| deturbarunt. Inde Iunone duce ad Iovem properant iniuriisque deploratis
46 3, 19| Eoque admodum exhilaratus ad Iovem ingressus, quod minime rebatur,
47 3, 21| princeps Hercules, apud Iovem instabant ut mallet de se
48 3, 22| Iuno exhilarata gaudio, Iovem exosculata, «Fecisti» inquit «
49 4, 2| subattonitus atque vastus, ad Iovem properans agresti voce «
50 4, 7| illum quidem sibi visum Iovem, non Phoebum, non Iunonem,
51 4, 18| Atqui, ut ceteros omittam, Iovem ipsum vinclis veli illaqueatum
52 4, 21| enim oceani rebus me ad Iovem superosque restituam». Tum
|