Parte, Paragrafo
1 pro, 4| qui adhuc fecerint nondum satis exstitere) hunc profecto
2 1, 1| fortitudinem aeque atque ad laborem satis comparatum, sed non suo
3 1, 1| erga deos meritorum hoc satis sibi videri praemium, si
4 1, 3| uti res est. Sed nondum satis apud me constat stultine
5 1, 5| vocibus Momum accusantium satis explicite exaudiri homo
6 1, 8| rebus felicioribus gravitas; satis pro decore fiet, Mome, ubi
7 1, 10| Virtus dea «Utinam» inquit «satis meminisset is quidem nostra
8 1, 19| quis meum hoc, uti par est, satis laudarit vindicandi commentum?
9 1, 19| sunt quidem dii ipsi plus satis ambitiosi et popularis submissionis
10 1, 29| apud superos inimicorum satis, ni et is ex numero eorum
11 2, 5| redeat. Misso Momo, cum satis deliberassent inter se,
12 2, 9| gratia proficiscerentur, at satis quidem se superque habuisse
13 2, 10| meas iniurias deplorem; satis obtudi aures tuas, Iuppiter,
14 2, 10| obtudi aures tuas, Iuppiter, satis frustrata sum. Et quid iuvat
15 2, 10| imperii tui; hunc tu Momum si satis noris, etiam atque etiam
16 2, 11| ad te sollicitandam plus satis graves intueor. Et quid
17 2, 13| tamen ita didicisse ut sibi satis instructus videretur, tam
18 2, 13| invenisse Momus deieraret quod satis delectaret praeter id, quod
19 2, 13| redundet. Denique, si rem satis spectaris quod isti imperium
20 2, 13| ducunt esse necessarias, satis fulta atque tuta. Hic non
21 2, 13| proteget, erit is quidem satis et ad usus commoditatem
22 2, 15| referebat. Sed Iuppiter, cum satis risisset, Momum facetias
23 2, 15| quae apud nos divos plus satis possunt. Quid est quod nequeat
24 2, 18| maiore digna odio nondum satis constare. Nam alii ullos
25 2, 18| at pro deorum quidem re satis commodam sibi atque accommodatam
26 2, 21| arbitrentur, tum et interdum plus satis iuvet delirare? Quidvis
27 2, 21| Erinnibus persequi est opus. Sed satis superque furoribus exagitantur,
28 3, 2| deorum causae huiusmodi satis admodum suffragabantur tacendo
29 3, 2| inditiis sibi haudquaquam satis placere ostentabant, quo
30 3, 3| ut facit, benigne, plus satis habebo fautorum. Vel quis
31 3, 4| intelligeret se initam provinciam satis nequire commode per suas
32 3, 6| intelligeretur, tamen nusquam satis dinosceretur. Idcirco illinc
33 3, 9| Iuppiter obstupuit atque non satis, prout sua ferebat suspicio,
34 3, 12| factum sentiebat. Sed cum satis Mercurium esset allocutus
35 3, 16| vetularum more irruminans, cum satis diuque suos respectasset
36 3, 17| Iuno, sponte sua iam pridem satis in Momum commota, nunc deae
37 3, 20| furari aggrediantur. Cumque satis deferbuisset ac verborum
38 3, 21| praeditus erga mortales satis patere quidem cum aliunde,
39 3, 21| iuvet architectos experiri, satis patere quidem quid valeant
40 3, 21| mentem redibat, istos plus satis eruditos minus esse probos
41 4, 2| revocari, neque retineri, neque satis coerceri ullis prudentium
42 4, 3| vidisse et laudasse plus satis non intermittebat, atque
43 4, 7| accidissent recitavit: sed ne satis quidem eum sibi notum esse
44 4, 8| Stupor. Oenops vero, cum satis esset veneratus fautorem
45 4, 12| Placuit Charonti, quod satis aquarum per aetatem vidisset,
46 4, 13| quae ne cogitatione quidem satis queant attingere. «Et flores»
47 4, 20| gerens futurus sit felix satis habet constitutum. Sed haec
48 4, 21| Mitto illa, voluptati plus satis inservire, potentatu ad
49 4, 21| rationem metiatur, ut nondum satis apud me constitutum sit
50 4, 21| huius fluvii fauces, si satis rem teneo, ingressi sumus.
51 4, 22| consiliis quam tibi fueris satis kalendarum dies docuit.
|