Parte,  Paragrafo

 1 pro,    4|       nondum satis exstitere) hunc profecto inter plebeios minime censendum
 2 pro,    5|           tum et digno et liberali profecto, illic plus laboris et difficultatis
 3   1,    3| explicentur». Haec dea. Tum Momus «Profecto» inquit «sentis uti res
 4   1,   10|         habitum esse ex gente! Non profecto sibi tantas commisisset
 5   1,   14|        mortales fueris promeritus, profecto efficiam ut nulla ex parte
 6   1,   14|        diis gratum velle experiri, profecto ex sententia perficies.
 7   1,   19|        insaniret. «Etenim» aiebat «profecto, uti aiunt, rerum omnium
 8   1,   19|         nulla possit festivior: et profecto hic apud homines versari
 9   1,   19|     peritissimusque evaserim. Quas profecto artes commodas et usui pernecessarias
10   1,   19|         consuetudo fallit, futurum profecto video, ut in contentionis
11   1,   29|          in caelum substulisti. Et profecto in vita ita convenit, sapientem
12   2,   10|     votorum obscenitate: me dignam profecto hac mea in te perenni fide
13   2,   10|         accumules? Non rogabo, non profecto prosequar, ut qua in re
14   2,   13|        isti imperium nuncupant, id profecto publicam et intolerabilem
15   2,   15|            foro conspiciebam. Unum profecto erat in tota illa erronum
16   3,    3|     brevissimos in commentariolos? Profecto, si legerit, sibi rebusque
17   3,   12|          fidem vero et diligentiam profecto non defuturam neque ullum
18   3,   19|      studebam satisfacere. At sunt profecto ad unum omnes verbosi. Unum
19   3,   21|            probos quam par est. Et profecto sunt, ut videre licet, minime
20   4,    9|         loco exprimere, intelliges profecto principes voluptati deditos
21   4,    9|           quam volebamus, pauciora profecto diximus quam postulaverit
22   4,   12|          te non ignorare affirmas, profecto, quod pueris evenit, domum
23   4,   12|         praedicas». At Charon: «Is profecto ipse est rex; eo dum o rex!…».
24   4,   13|           una interesse pigeat. Et profecto, uti aiunt, non sine deo
25   4,   14|   personatum Gelastum hunc: nam ei profecto nihil fieri potest similius».
26   4,   14|      benivolentiam exstitisse, qui profecto neque viventis patientiam
27   4,   21|         haec toleranda sint. Illud profecto grave est, principem ita
28   4,   21|     tempestatem de Peniplusio: res profecto digna, tametsi nequeo non