Parte, Paragrafo
1 1, 1| Quibus aerumnis cum iam adeo essent homines longe deteriori
2 1, 28| in deorum genus? Num tu adeo ignarum te rerum aestimatorem
3 2, 2| deos et veneratio et cultus adeo fuit accepta superis, inventi
4 2, 9| Iovem deosque reliquos omnes adeo fuisse hac una votorum cura
5 2, 11| sperato meliora. Neque enim adeo me Iovem esse oblitus sum
6 2, 18| sui poenam fuisse nunquam adeo sibi acerbam et molestam
7 2, 18| figmentis assimulent. Cum his adeo sibi fuisse certamen varium
8 2, 18| non est ut referam, vos id adeo statuetis quid tota in re
9 2, 18| amplitudinis rapti sunt ita adeo ut se mirentur unde tantum
10 2, 20| deputet? An erit ullus amens adeo furoreque adeo percitus
11 2, 20| ullus amens adeo furoreque adeo percitus quin mentem, rationem,
12 2, 21| adinveniemus: alius erit nobis adeo coaedificandus mundus. Aedificabitur,
13 2, 24| id liceat deae. Quid tum adeo? Semperne oportebit his
14 2, 24| suorum exigat ratio. Sed ne adeo quidem imperiosus est ut
15 3, 6| furem elaborarent. Quos adeo sollicitos intuens Iuppiter
16 3, 11| non sis veritus. Tua est, adeo tua haec intolerabilis iniuria:
17 3, 15| novarum obsequentissimam adeo ut vix crederet tam volentes
18 3, 19| interpretetur aut probet? Adeo sunt obscura, adeo ambigua,
19 3, 19| probet? Adeo sunt obscura, adeo ambigua, ut nihil supra».
20 3, 19| respondi'. Paratum inde adeo litigium videns grandius
21 3, 19| ille 'Facis tu' inquit 'adeo venuste, qui parvo in orbe
22 4, 2| mali faceret contulit atque adeo institit precari eos deos
23 4, 10| periculo et metu. Eo Charon adeo priusquam opus tantum tamque
24 4, 12| quidem suppeditari mortalibus adeo ut etiam ab invitis conculcentur.
25 4, 12| sint ignoras! Ex Charonte adeo portitore disce ipsum te
26 4, 21| ego fecimus ex officio: adeo ergo fuimus et servi ambo
27 4, 22| perlegit animi laetitia adeo maxima et dolore adeo maximo
28 4, 22| laetitia adeo maxima et dolore adeo maximo ut utrisque addi
|