Parte,  Paragrafo

 1   1,    1|          tamen cum ita sint, cum longe moribus inter se dissideant,
 2   1,    1|          iam adeo essent homines longe deteriori in sorte quam
 3   1,   14|    gratia dignum praesta: maiora longe a nobis rependentur quam
 4   1,   17|      vestrarum quaeque ex se est longe formosior atque decentior.
 5   1,   24|          et obscena illud aderat longe incredibile, quod totidem
 6   1,   28|           omnique corporis facie longe praeter exspectationem opinionemque
 7   2,    7|     exspectationem bonorum de se longe superare instituerit, et
 8   2,   12|     eoque devenerat res ut, quod longe fastidias, acu aut fuso
 9   2,   13| reperisse eiusmodi esse, ut sint longe minus utiles minusque commodae
10   2,   15|          deorum beatitudini esse longe anteponendam. O malum maximum
11   2,   18|       voluptuosissimam. Verum id longe evenit secus quam voluisset:
12   2,   18|         sensus acuitatem, quibus longe homines a bestiis superamur;
13   2,   18|        superi occuparunt, mortem longe ab se exclusere. Quid est
14   2,   21|      sentiendum flecterem, plura longe quam optare homines sit
15   2,   24|   simultatem sibi adversus Momum longe evitandam posthac indixit,
16   3,    4|     velle apud Iovem plus sapere longe quam saperent. Sed cunctorum
17   3,   19|          Is omnium unus opinione longe praestitit, dum ex eo elegantem
18   3,   20|        erant qui dicerent abesse longe apud suam illam invisam
19   3,   21|        ingenio praediti vario et longe alio quam ostentarent. Atque
20   4,    9|    deditos incidere in opprobria longe iis graviora quam quae recensuimus:
21   4,   12|        iungenda versari. Sed, ne longe frustra disputem, haec tu
22   4,   12|     mortale tamen est animans et longe ab hominum natura defunctorumque
23   4,   13|     rettulerat Charon iamque non longe ab theatro aberant. Ergo
24   4,   21| dormiendo. Restant duo quibus te longe superabam. Tui te dominum