Parte,  Paragrafo

 1 pro,    2|                     2-~ ~Hinc fit ut rara omnia, quae a ceterorum
 2   1,    3|   quod autumas» inquit Fraus «fit non iniuria verisimile.
 3   1,    4|       a superis cognitum est, fit ad Iovis regiam concursus.
 4   1,    4|    opem auxiliumque mutuo (ut fit in perditis rebus) alter
 5   1,   29|       sed nostra intolerantia fit ut quae fortassis levia
 6   1,   33|      virum attunditur. Etenim fit hinc refractis vectibus
 7   2,    2| omnium consensu et sententiis fit amplissimis verbis de revocando
 8   2,   12|       addere non cessent, quo fit ut incredibili votorum vi
 9   2,   18|    rerum suarum successu (uti fit) elatus, caeperat spe et
10   3,    2|  modum comprobabant. Nam, uti fit, ad suos usus et commoditates
11   3,    4|   labem faciant usurpant; quo fit ut cum quid prodesse forsan
12   3,   19|   ille feminarum vulgus, casu fit illis obviam Apollo a mortalibus
13   3,   19|      philosophantibus diducta fit ratione, qui quidem maximum
14   3,   21|     amplius nihil possit? Quo fit ut congratuler hinc omnes
15   4,    7|     vota assueverunt». Itaque fit: face igitur incensa circum
16   4,   11|         inquit «o Charon, quo fit ut abs te accepisse me iniuriam
17   4,   12|      tibi» inquit Charon «iam fit ut assentiar: non enim apud
18   4,   12|  evenire ut dissolvantur: quo fit ut alteram nemo ad ripam