Parte,  Paragrafo

 1   1,    3|           et quisnam tanto imperio dignum se, etiam iubentibus fatis,
 2   1,   13|          qui se civem libertateque dignum putat. Arma, arma, viri!»~
 3   1,   14|          te pristina deorum gratia dignum praesta: maiora longe a
 4   1,   16| cogitationesque suas ut aliquod se dignum facinus aggrederetur intenderat.
 5   1,   29|         qui non et se quoque caelo dignum deputet? Hinc fiet ut tanto
 6   2,   13|          te gratia et benivolentia dignum deputent, unum te in suis
 7   2,   15|        miserabilis sit, volet sese dignum videri misericordia. Quod
 8   2,   15|  perspiciebam pluribus hunc videri dignum pietate, cum esset non pietate,
 9   2,   18|         gradu et sede et maiestate dignum deputans? Cui forte iterato
10   2,   20|           amplitudine et maiestate dignum deputet? Quis est qui non
11   3,    4|       affectabat, ut si quid forte dignum laude a quoquam in medium
12   3,    5|      artium tenerent, nihil homine dignum nossent praeter id quod
13   3,   14|         quo illum tantis honoribus dignum censeret, verum ut ostenderet
14   3,   18|            concioni exspectanti se dignum referret. Ergo cum annuisset
15   4,   13|            operibus nihil invenies dignum admiratione praeter id,
16   4,   21|       abuti, imperare quam imperio dignum videri malle et imperio
17   4,   21|            videri malle et imperio dignum videri cupere quam esse:
18   4,   21|         principem et honore quovis dignum multa sua virtutis facinora