Parte,  Paragrafo

 1   1,    3|    prudentia tu quae dixisse velim intelligis, quam a me explicentur».
 2   1,   14|       Adsis» inquit dea «hoc velim de me tibi persuadeas, tuis
 3   1,   34|      Vos tamen quidvis fieri velim quam homines, namque in
 4   2,    6|  poteris? Potero quidem, dum velim. Et erit ut velis? Quidni?
 5   2,   11|    prosequare, ut quae facta velim tu reddere infecta cures.
 6   2,   11|      sint mediter quam facta velim, tum et quae me deceant
 7   2,   11|   est quod abs te impetrasse velim, quod item frustra aeternum
 8   2,   20| viderint. At tu, Mome, illud velim tecum deputes, an hic aut
 9   2,   20|      accommodet. Neque tamen velim Momum nostrum, deorum festivissimum,
10   3,    6|    Tibi» inquit «aeternum si velim solem dabo atque rursus
11   3,   21| commendatum meminerit? Neque velim existimetis me facili de
12   3,   22|       Sed unum est quod addi velim, ut qui tam petulanter,
13   4,    9| recensuimus: eaque de re nos velim magis secutos initam institutionem
14   4,   13|     auscultent. Proxime item velim dicas ab poetis, nequaquam
15   4,   14|      loquentis cognovisset, «Velim» inquit «videas, o Charon,
16   4,   14| Charon «Gelaste» inquit «huc velim animum adhibeas: annos ego
17   4,   14| commercium de his rebus. Hoc velim scias: stat omnium sententia