Parte,  Paragrafo

 1   1,    1|      aucupetur; quod si sapiat Iuno, si suos amores integros
 2   1,    3|      inquit Momus «altera eris Iuno». Hic Fraus caepit collacrimari: «
 3   1,   19| venustiores non ardebit? Vale, Iuno!».~
 4   2,   10|    Illis ea de re collaudatis, Iuno ad Iovem irrupit ardua,
 5   2,   10|    iubes, me vero quae te quae Iuno measque preces respuis.
 6   2,   10|       et pellex Venus, infelix Iuno, despecta Iuno! O nos miseras,
 7   2,   10|         infelix Iuno, despecta Iuno! O nos miseras, a nostri
 8   2,   11|                     11-~ ~Haec Iuno, cumque unas et item alteras
 9   2,   11|  graves intueor. Et quid agis, Iuno? Semperne sic novas res
10   2,   11|    fiat, stomachor. Tu contra, Iuno, aeque admonentem Iovem
11   2,   11|       ut cum parere didiceris, Iuno, tum eorum qui imperent
12   2,   11|      tua fieri causa voles, et Iuno, et coniunx, Iove audiente
13   2,   21|        triumphali, quem quidem Iuno coaedificarat auroque votorum
14   3,    2|    instituto amoverent. Namque Iuno, votorum affluentia facta
15   3,   10|    partes divisum. Namque hinc Iuno, quae aedificandi libidine
16   3,   17|  insultantem coherceat. Itaque Iuno, sponte sua iam pridem satis
17   3,   22|                      22-~ ~Hic Iuno exhilarata gaudio, Iovem