Parte,  Paragrafo

 1   2,    8|            scrutatum missus fuerat, Mercurius, rediens refert Phoebum
 2   2,    9|  dissimulandi rediit atque inquit: «Mercurius, qui omnium solertissimus
 3   2,    9|          sines abs te abesse?». Hic Mercurius cum arrisisset asseveravit
 4   2,   10|             incolunt, at et quinam? Mercurius deorum scurra et temulentus
 5   2,   12|            vota interpellarint. Cui Mercurius in hunc modum responderat: «
 6   3,    9|         totos illi dedicarunt». Tum Mercurius «Cave» inquit «o Iuppiter,
 7   3,    9|             norat quam esset quidem Mercurius curiosus quamque novis in
 8   3,   11|         fefellit: nam cum adivisset Mercurius terras et positis talaribus
 9   3,   11|        sermones, quoad et qui esset Mercurius et qua de re appulisset
10   3,   11| negligentius Mercurium observarent, Mercurius, ut erat pedibus celer,
11   3,   11|             fuste, sedentem petiit. Mercurius atroci et insperato insultu
12   3,   12|                          12-~ ~Ergo Mercurius decedens sic secum stomachabatur: «
13   3,   12|           allocutus et non cessaret Mercurius omni dictorum contumelia
14   3,   12|            assueveris?». His dictis Mercurius animo factus perturbatior
15   4,    3|     abdidere, neque defuere Cupido, Mercurius et huiusmodi talarium alarumque