Parte,  Paragrafo

  1   1,    1|       semper, supercilio, «Vincite» inquit «molesti: abunde quidem
  2   1,    3|    contracto supercilio «Et quidam» inquit «mi Mome? Num et tu, ut
  3   1,    3|           dea. Tum Momus «Profecto» inquit «sentis uti res est. Sed
  4   1,    3|            subridens: «Et quid tum» inquit «utrumque, illi forte si
  5   1,    3|             Tum Momus «Consiliumne» inquit «tu id quod meram sapiat
  6   1,    3|          daturi sint regem?». «Hen» inquit hic Fraus «regemne?». «Quidni?»
  7   1,    3|         Fraus «regemne?». «Quidni?» inquit Momus «An tu Iovem alium
  8   1,    3|          rex?». «Mihi quod autumas» inquit Fraus «fit non iniuria verisimile.
  9   1,    3|        deputet?». «O te ridiculam!» inquit Momus «Tamne esse deos omnes
 10   1,    3|          non recuset?». «Te quidem» inquit Fraus «etsi maxima quaeque
 11   1,    3|             ut imperes?». «Mihi tu» inquit Momus «altera eris Iuno».
 12   1,    3|       collacrimari: «Atqui nimirum» inquit «cui prae libidine quae
 13   1,    8|         castigans «Ponendi nimirum» inquit «sunt miseris, o Mome, fastus,
 14   1,   10|              At Virtus dea «Utinam» inquit «satis meminisset is quidem
 15   1,   14|         Momum conversa «Num tu hoc» inquit «pacto, Mome, quae modo
 16   1,   14|          mente optamus». «Ego vero» inquit Momus «desperatus meis in
 17   1,   14|            certandum est?». «Adsis» inquit dea «hoc velim de me tibi
 18   1,   15|           submissa «Hoe, homo, hoe» inquit «ne tu quantis in periculis
 19   1,   15|             caput advolvit. «At tu» inquit «quas voles varias in facies
 20   1,   17|            delitias vultu, «Eo dum» inquit «adeste meae cupidines,
 21   1,   18|      sermones prosecuta, «Haec mea» inquit «dixerat nutrix. At ego
 22   1,   25|  expergefacta adstitit, ac «Desine» inquit «ipsa expediam», graduque
 23   1,   25|     Virtutem deam versum «Cum tibi» inquit «Laus capillum pectit ad
 24   1,   26|          bene consulta dea «Abi tu» inquit «malam in rem, Fama, quandoquidem
 25   1,   28|             Et quidnam hoc rei est» inquit «quod denso gravique roboris
 26   1,   34|           occiderent, «Et sic opto» inquit Momus «ut quo acinace ipsum
 27   2,    3|            te diis, Mome, annuntio» inquit «et, quod minime reris,
 28   2,    7|    collacrimari, et acclinato vultu inquit se quidem non ignorare quam
 29   2,    8|         suspirans «Et quid agimus?» inquit «Abite vos dignae caelo,
 30   2,    8|   severitate, in Momum versus «Nos» inquit «vota isthaec tua, Mome,
 31   2,    9|         Minervam Pallademque versus inquit: «Quidni et Virtutem una
 32   2,    9|          mortales in dies gerantur» inquit «ignoras?». «Mitte» inquit
 33   2,    9|          inquit «ignoras?». «Mitte» inquit Iuppiter «quae norimus,
 34   2,    9|           dissimulandi rediit atque inquit: «Mercurius, qui omnium
 35   2,    9|          Momus «Quantum ista in re» inquit «quam dicturus sum valeam
 36   2,    9|          mittere. «At habes quidem» inquit Momus «cui recte ac tuto
 37   2,    9|          Momus «Hoc pro beneficio,» inquit «si beneficium potius quam
 38   2,   10|        atque illic habere quidem se inquit quippiam quod de rebus maximis
 39   2,   11|          ego quid hoc dicam causae» inquit «o coniunx, quod nunquam
 40   2,   13|          versipellis, se recipiens, inquit: «Sane rideo, Mercuri, quod
 41   2,   13|          demonstrabat: «Etenim sic» inquit «dicunt quidem geometrae,
 42   2,   15|  recensentem interpellavit. «Atqui» inquit «heus Mome, num et, quod
 43   2,   15|                Tum Momus «Admones,» inquit «o Iuppiter optime et maxime,
 44   2,   15|                O te igitur stultum» inquit Iuppiter «si tanta bona
 45   2,   18|   castigatos reddiderit. Se quidem, inquit, nunquam non fecisse libenter
 46   2,   20|             Hercules subridens «Te» inquit ego item, o noster Mome,
 47   2,   20|  Indulgendum sane, o Iuppiter, est» inquit «mortalibus errore praesertim
 48   2,   21|           vehementer commotus, «En» inquit «et quanti est nos esse
 49   2,   22|          subridens «Adsis, quaeso», inquit «o Iuppiter, et quae dixero,
 50   2,   23|             Momum annuens «Piccine» inquit «Mome, etiam dum seria agantur
 51   2,   23|               Tum Momus: «Enimvero» inquit «recte admones: desino te
 52   2,   24|          ausus sit. Cui Momus: «En» inquit «et quid putes? Annon dignus
 53   2,   24|            noras?». Tum Momus: «Tu» inquit «demum, uti caepisti sequere,
 54   2,   24|             tum illud: «Me miseram» inquit «atque infelicissimam, si
 55   2,   24|       censeam». Tum dea: «Ain vero» inquit «parere didicisse Herculem?
 56   2,   24|             subridens: «Et quidnam» inquit «illud est quod audieras?».
 57   2,   24|            aspectu indignanti «En,» inquit «credin me posse tuum esse
 58   2,   24|              secum ipsa inmurmurans inquit: «Vale, Mome! Tu quidem
 59   3,    6|           quaeritantibus quidam «O» inquit «insolens, ne tu et nostrum
 60   3,    6|           Tum Iuppiter «Et quemnam» inquit «perconter?». Tum illi «
 61   3,    6|          voce increpans «Appage te» inquit «hinc, o insolens spectator!
 62   3,    6|        indignatione oblitus, «Tibi» inquit «aeternum si velim solem
 63   3,    6|         artificum advolavit. «Hunc» inquit «Iovem comprehendite, atque
 64   3,    6| paterfamilias, homo sane frugi, «O» inquit «hospes, sine hunc cynicum
 65   3,    7|           subridens «Num tanti est» inquit «velle quod nequeas?». Id
 66   3,    7|       discedens «Quid hoc mali est» inquit «apud mortales? Ne vero
 67   3,    8|     arbitrari? Alius contra «At ego inquit «sic censeo, infinitos in
 68   3,    8|             congruentibus. «Num tu» inquit alius «deos tollis? Cave
 69   3,    9|       agnoscerent. «Non igitur est» inquit «ut hic tuto diutius esse
 70   3,    9|             philosophos illos tuos» inquit Iuppiter «ni fallor, invenies,
 71   3,    9|   dedicarunt». Tum Mercurius «Cave» inquit «o Iuppiter, ullos inveniri
 72   3,    9|             Tum Iuppiter «Tu tamen» inquit «abi et percontare, sic
 73   3,   11|        divina confert. «Atqui heus» inquit «homo, ubinam ii sunt, apud
 74   3,   11|            iniecit, atqui. «Adeste» inquit «familiares! Apprehendite
 75   3,   11|             percussisset, «Siccine» inquit «in liberum hominem atque
 76   3,   11|        Diogenes contra «Siccine tu» inquit «a servo tibi iusta atque
 77   3,   11|             At contra Diogenes «En» inquit «admonitores audiendos,
 78   3,   12|         Iovemque salutans subridens inquit: «Qui aliorum sensus et
 79   3,   12|        philosophos prosequi, «Vide» inquit Iuppiter «ne tua verborum
 80   3,   12|           atque exosculatus, «Nunc» inquit «resipiscere a maximis animi
 81   3,   12|          iter capessendum, «Agesis» inquit «aliudne me velis?». Tum
 82   3,   12|                Tum Iuppiter «Recte» inquit «nam est apud mortales Democritus
 83   3,   12|            versiculis, «Omnium hic» inquit «stultissimus est mortalium».
 84   3,   12|             Iuppiter. «Atqui adsis» inquit «sortem iterato educito
 85   3,   13|                        13-~ ~«Ergo» inquit «omnium is quidem sapientissimus
 86   3,   13|            arridens Iuppiter «O te» inquit «ridiculum! Et quasnam sortes
 87   3,   13|      succurrebat?». Tum Apollo «At» inquit «in promptu est quo haereat
 88   3,   14|            Si tuam per facilitatem» inquit «licet, Iuppiter, quaeso:
 89   3,   14|          legistin?». «De his alias» inquit Iuppiter «colloquemur: nunc
 90   3,   16|     respectasset ungues, «Enimvero» inquit «de his rebus gravissimis
 91   3,   17|        Reiecto enim pallio «Adeste» inquit «matronae; tuque, Hercules,
 92   3,   19|          Apollo «Nihil habui rerum» inquit «aliud quod agerem, quam
 93   3,   19|         conferet». Tum Apollo «Duo» inquit «fuere homines inter philosophos
 94   3,   19|          Tum Iuppiter arridens «An» inquit «o Apollo, tu quidem, qui
 95   3,   19|             interpretaberis?». «At» inquit Apollo «de me profiteor
 96   3,   19|         despectato subridens 'Heus' inquit 'tu, quid facis lacrimans?'.
 97   3,   19|           facis? Quid rides?'. 'Te' inquit ille 'prius rogitaveram'. '
 98   3,   19|           Atqui quando ita evincis' inquit 'referam de me quale nostrum
 99   3,   19|          servaturi. Tum ille 'O te' inquit 'aruspicem lepidissimum!
100   3,   19|   asseveratis'. Tum ille 'Facis tu' inquit 'adeo venuste, qui parvo
101   3,   19|             vehementer ridens; 'Tu' inquit 'igitur, o piissime, orbis
102   3,   20|         statues optimo?'. 'Statuam' inquit ille. Tum Socrates: 'Qualecumque
103   3,   20|        commodius eligas?'. 'Putabo' inquit. Tum vero Socrates: 'Quo
104   3,   20|            Socrates: 'Quo id pacto' inquit 'dinosces corium? An tibi
105   3,   20|             discernas?'. 'Proponam' inquit ille. Tum Socrates: 'Qui
106   3,   20|          mendae?'. 'Ratione potius' inquit artifex. 'Et quaenam' inquit
107   3,   20|        inquit artifex. 'Et quaenam' inquit Socrates 'illa fuit ratio
108   3,   20|       experientia perceperat?' 'Ea' inquit artifex. 'Fortassis' inquit
109   3,   20|         inquit artifex. 'Fortassis' inquit Socrates 'aeque ac tu in
110   3,   20|    ascriptum tenebat corium'. 'Est' inquit ille 'ut dicis'. 'Tum' inquit
111   3,   20|       inquit ille 'ut dicis'. 'Tum' inquit Socrates 'quid, si ille
112   3,   20|         admirationem Socratis atque inquit: «O virum admirabilem! Nequeo
113   3,   20|            Tum Apollo «Aristotelem» inquit «repperi, contuso pugnis
114   3,   20|      corpora. Hoc loco Iuppiter «O» inquit «Apollo, quam cuperem quempiam
115   3,   20|          eum intuens Iuppiter «Num» inquit «o Apollo, cancrum te Democriti
116   3,   20|      amiseris». Tum Apollo: «Recte» inquit «admones; iam monenti pareo,
117   3,   21|            Idcirco «Homines quidem» inquit «vestras, o caelicolae,
118   3,   22|         Iovem exosculata, «Fecisti» inquit «ut decet, mi vir. Sed unum
119   4,    2|       properans agresti voce «Proh» inquit «o rex, tantum hominum confremuit
120   4,    4|          servus in eum versus «Eia» inquit «philosophe, adesne? Siccine
121   4,    4|             parabat. Hic Oenops «O» inquit «sceleste, non tu denique
122   4,    4|            ebrius ille servus «Vos» inquit «philosophi omnia esse deorum
123   4,    4|            consuestis dicere». «At» inquit Oenops «etiam praesentis
124   4,    4|       negligis!». Tum barbarus «En» inquit «perdoctum philosophum!
125   4,    5|         petulantia commotus «Malam» inquit «tuam in rem! Non desines
126   4,    5|        concrepuit atque «Appage tu» inquit «te, profane, dum sacrum
127   4,    5|           tibi, quisquis es deorum» inquit «cuius causa haec pertuli,
128   4,    7|          Enimvero istuc quidem est» inquit «quod in me susceptam deorum
129   4,   11|        sinere. Cui Charon «Et quid» inquit «tibi defunctorum ineptias
130   4,   11|           praefectus in vita?' 'At' inquit ille 'nostra in familia
131   4,   11|            defuncti unus 'Mentitur' inquit 'o Charon, ne pictum quidem
132   4,   11|      occasio?». Hic Gelastus «Quid» inquit «illi quidem si neque insolentia
133   4,   11|                Tum Charon «Novasne» inquit «isthic, ut apud inferos
134   4,   11|           Gelastus «Atqui hoc est,» inquit «o Charon, quo fit ut abs
135   4,   11|               Tum Charon: «Negasne» inquit «te petulantem et importunum
136   4,   11|    conferret, praeter preces». «At» inquit Charon «suspendio opus fuit
137   4,   11|          precibus niterentur». «Id» inquit Gelastus «fateor factum
138   4,   11|             libero». Tum Charon «O» inquit «stultitiam irridendam,
139   4,   11|        sapitis, philosophi?». «Num» inquit Gelastus «quaeris quid sapimus?
140   4,   11|             Tum Gelastus «Et istud» inquit «ad officium inprimis ducimus». «
141   4,   11|                Officii igitur erit» inquit Charon «eos quibuscum degas
142   4,   11|    iuvareque opera?». «Erit quidem» inquit Gelastus «ut dicis». «Tu
143   4,   11|           officio legique hoc dato» inquit Charon «hanc praegravem
144   4,   11|             remum». «Ne tu negasti» inquit Gelastus «licere apud inferos
145   4,   12|        interpellavit Charon «Atque» inquit «ego quidem audieram mutua
146   4,   12|           lupum ostentans «Anne tu» inquit «vides illic defuncti errantem
147   4,   12|       Gelastus arridens «Ne mirere» inquit «o Charon, namque non plus
148   4,   12|             restitabat. «Ergo tibi» inquit Charon «iam fit ut assentiar:
149   4,   12|               Tum Gelastus «Volam,» inquit «sed tu reges esse lupos
150   4,   12|           Charon «O te philosophum» inquit «bonum, qui siderum cursus
151   4,   12|            vera praedicas?». «Quin» inquit Charon «ex personarum barbis
152   4,   13|          quid tibi haec, o Charon?» inquit Gelastus. Negavit Charon
153   4,   13|       queant attingere. «Et flores» inquit «quidem negligitis: saxa
154   4,   13|          profusionem. Dehinc tu, o» inquit «philosophe, principio ex
155   4,   13|             versus, «Dic, Gelaste,» inquit «ne tu hos singulos flocci
156   4,   14|      loquentis cognovisset, «Velim» inquit «videas, o Charon, quam
157   4,   14|        rediens Gelastus «Et qualis» inquit «tibi visus est noster athleta,
158   4,   14|     conferebat, at Charon «Desine,» inquit «o, desine, Gelaste! Tu
159   4,   14|     statuarum risu, Charon «Ridete» inquit «ut lubet: ego rideri quam
160   4,   14|          admiratus «Quid tibi est?» inquit «Saxone percusserunt?».
161   4,   14|      titubans, haesitans «Audistin» inquit «statuas?». «Quid tum?». «
162   4,   14|                Quid tum?». «Risere» inquit. «Quid igitur?» inquit Charon «
163   4,   14|              inquit. «Quid igitur?» inquit Charon «Malles plorasse
164   4,   14|        Charon». Ille vero «Vestros» inquit «mortalium personatos et
165   4,   14|            acerbitate motus «Ne tu» inquit «o Charon, argutiis et verborum
166   4,   14|        uteris!». «Etenim tanti est» inquit Charon «disertis congredi:
167   4,   14|           interpellaret, «Ego vero» inquit «ex te quoque, ut par est,
168   4,   14| percussissem». Tum Charon «Gelaste» inquit «huc velim animum adhibeas:
169   4,   14|          fuerint». Tum Gelastus «O» inquit «dictum prudens! Ex me id
170   4,   15|         subirritatus Charon «Istic» inquit «etiam haeres?». Tum Gelastus: «
171   4,   15|        Gelastus: «Nolim succenseas» inquit «o Charon, tuam enim rem
172   4,   15|     profiteor». Tum Charon «Pronam» inquit «audivi esse ad inferos
173   4,   15|            navigans, Charon «Vides» inquit «minus credendo vobis philosophis
174   4,   15|        natantem!». Tum Gelastus «O» inquit «Charon, et quid tibi in
175   4,   15|         prosequeretur. «Et quantis» inquit «Gelaste, subterfugiis incohatum
176   4,   15|      idcirco arridens «Tibi quidem» inquit «o Charon, recte fuga consulis.
177   4,   17|       risisses». «Tua ego risissem» inquit Gelastus «iniuria?». «Quidni»
178   4,   17|       Gelastus «iniuria?». «Quidni» inquit Charon «cum et ipse, qui
179   4,   17|         fugiat. Tum Gelastus «Novi» inquit «quid consilii captes: vis
180   4,   20|    polliciti sunt. At Momus «O nos» inquit «miseros, et quid est quod
181   4,   20|       factis, tum dictis «Ego vero» inquit Momus «tum cum apud vos
182   4,   20|          Momus, tum contra «Tui me» inquit Gelastus «miseret, o noster
183   4,   21|        explicavit. Postremo «Estne» inquit Neptunus «quod me amplius
184   4,   21|          atque inter navigandum «O» inquit «Gelaste, esse quid hoc
185   4,   21|            Gelastus «Et quid putas» inquit «o Charon, cum illo agi
186   4,   21|        servum?». Tum Charon «Facis» inquit «ut redeat in mentem quod