Parte, Paragrafo
1 1, 1| Denique omnium unus est Momus qui cum singulos odisse,
2 1, 1| medium produxere. Solus Momus, innata contumacia insolescens,
3 1, 1| laudibus extollerent, solus Momus vituperabat: aiebat enim
4 1, 1| ducat exterminandam. Haec Momus dicere adversus Fraudem
5 1, 3| uno ore affirmabant. Solus Momus, vultu tristi, gestu moroso
6 1, 3| quam fortassis adhaerebat Momus, collocat iubetque uti assideant
7 1, 3| explicentur». Haec dea. Tum Momus «Profecto» inquit «sentis
8 1, 3| inquam, sed consilium?». Tum Momus «Consiliumne» inquit «tu
9 1, 3| regemne?». «Quidni?» inquit Momus «An tu Iovem alium esse
10 1, 3| O te ridiculam!» inquit Momus «Tamne esse deos omnes animis
11 1, 3| imperes?». «Mihi tu» inquit Momus «altera eris Iuno». Hic
12 1, 4| insurgentibus irarum procellis Momus animis prostratus et trepidans
13 1, 4| flagitium in eam diem, cuius Momus diligentissimus exquisitor
14 1, 4| plerosque mortalium moverat Momus ut iam intermitti sacrificia
15 1, 4| amplius deos deputent. Interea Momus vindictas acrius prosequi,
16 1, 4| interpellabant, vexabant. Momus vero acer, durus, omnium
17 1, 5| nonnulli proceres sedavere. At Momus horum ipsorum fidem opemque
18 1, 6| primarios habebat auctores, ut Momus, cuius iam tum mores caelicolis
19 1, 8| 8-~ ~Senserat Momus advenisse deas, sed partim
20 1, 8| et supplicem praebere se Momus omnino ab suo instituto
21 1, 8| Dices: esse nequeo non Momus; nequeo non esse qui semper
22 1, 9| Huiusmodi secum versans Momus, cum propius accessisset
23 1, 10| 10-~ ~Tantos Momus offendisse rivales aegre
24 1, 11| 11-~ ~His verbis Momus nuntiatis quam in partem
25 1, 11| referant, modo suas esse partes Momus sentiat ut in animis hominum
26 1, 11| religionemque restituat. Momus insperato gaudio excitus
27 1, 12| se hospitio diverterent, Momus, admodum spe plenus et dearum
28 1, 13| Insperata iniuria commotus Momus, mediam inter plebem sese
29 1, 14| 14-~ ~Haec Momus. At cives qui aderant, ut
30 1, 14| optamus». «Ego vero» inquit Momus «desperatus meis in rebus,
31 1, 15| 15-~ ~Momus ad haec quid aut de se statueret,
32 1, 16| 16-~ ~Momus, postquam quae nequam et
33 1, 17| petierat. In hanc conversus Momus se ceteras inter puellas,
34 1, 17| tam repente connituerit, Momus, composito ad delitias vultu, «
35 1, 18| avidas praestiterint. Tum Momus commentitiam fabulam ordiri
36 1, 18| nutricis oratione recitata, Momus iam tum animos puellarum
37 1, 19| His fabulis recitatis, Momus puellam unam atque alteram
38 1, 19| novercae resciscerent. Haec Momus, atque abiit ita acta sua
39 1, 19| fore improbos perdidicit Momus. Ad rem redeo. Sic se res
40 1, 20| haec secum commentaretur Momus, incidit in mentem ut tetrum
41 1, 23| Qua ex re effectum est ut Momus, non secus ac per capillos
42 1, 23| coactus sit. Eam iniuriam Momus aegre tulit: idcirco in
43 1, 26| dicens, per quam fecisset Momus fenestram furtum, per hanc
44 1, 27| progenitum malum intuens Momus primum caeperat suspicari
45 1, 27| de re ipsa sic statuebat Momus fore ut, quo superum ferme
46 1, 28| 28-~ ~Haec tum secum Momus. At alia ex parte dea Fortuna,
47 1, 29| collum toto amplexu haerentem Momus efferri in altum Herculem
48 1, 30| 30-~ ~Itaque haec Momus, atque ut horum inter homines
49 1, 34| 34-~ ~Momus, nefastum tetrumque mortalium
50 1, 34| occiderent, «Et sic opto» inquit Momus «ut quo acinace ipsum me
51 1, 35| 35-~ ~Haec Momus. At negavit Triumphus admodum
52 2, 2| armatos deos. Quam rem audiens Momus, flagitiorum suorum conscientia
53 2, 2| parenti obtemperet advolat. Momus vero difficile dictu est
54 2, 6| 6-~ ~Momus ubi solus lavat haec secum
55 2, 7| 7-~ ~Haec Momus. At Pallas et Minerva interea
56 2, 7| suscipere. Nullam recusat Momus conditionem, modo ab terrarum
57 2, 8| 8-~ ~Itaque haec Momus cum ornate copioseque disseruisset,
58 2, 8| Iovem igitur cum appulisset Momus, pro suscepta assentatoris
59 2, 8| erat occupatior. At miser Momus, rerum istarum ignarus,
60 2, 9| apud mortales viderit. Hic Momus, dura suspicione perculsus
61 2, 9| norimus, dic quod rogare». Tum Momus iterato titubare et quo
62 2, 9| agendarum molestiis secessisse. Momus hac de re iterato recreari,
63 2, 9| cum ita vidisset affectos Momus «Quantum ista in re» inquit «
64 2, 9| At habes quidem» inquit Momus «cui recte ac tuto eam demandes
65 2, 9| pollicitationem Iuppiter. Ergo Momus «Hoc pro beneficio,» inquit «
66 2, 12| recensuimus disputante, Momus de Mercurio interrogarat
67 2, 13| Hanc Mercurii orationem Momus audiens non potuit ipsum
68 2, 13| omnium opinionem iocosum se Momus exhibuerit, multa referens
69 2, 13| bellica nihil se invenisse Momus deieraret quod satis delectaret
70 2, 13| esse multa cum festivitate Momus cum plerisque aliis argumentis,
71 2, 14| spe agitati aut metu. At Momus, curis vacuus, in quodcumque
72 2, 14| ceteris atque stupentibus, Momus illud assuescebat dicere: '
73 2, 14| animorum motibus; solus Momus illud observabat dicere: '
74 2, 14| totis angiportibus; at Momus resupinus nudis feminibus
75 2, 14| deplorare aggrediebatur, Momus, perfricato crure, aiebat: '
76 2, 14| exsecrabantur atque excandescebant, Momus ridebat».~
77 2, 15| 15-~ ~Itaque Momus huiusmodi toto ridente caelo
78 2, 15| inter se invideant?». Tum Momus: «Enimvero et quis huic
79 2, 15| maximum invidia malum!». Tum Momus «Admones,» inquit «o Iuppiter
80 2, 15| nequeat improbitas?». Hic Momus caepit deierare nunquam
81 2, 17| opera, ut tanto deorum dono Momus fraudaretur: omnem largitionis
82 2, 17| deque deorum genere meritus Momus ex Iovis decreto ac voluntate
83 2, 18| 18-~ ~Momus, etsi acrem animo ex ea
84 2, 18| sit calamitosus infelixque Momus animo redditus miti et mansueto.
85 2, 18| recitarentur, rogareturque Momus ut veterem illam historiam
86 2, 18| avulsa barba diffugisset, Momus hos intuens ita ridicule
87 2, 18| quibus qualis demum esset Momus praeclare agendo ostenderet.
88 2, 19| ambitiosi illius orationem Momus rettulit, et hac sese oratione
89 2, 20| 20-~ ~Haec Momus submissa et inflexa voce
90 2, 20| quandoquidem apud superos Momus ita se gerit ut non facile
91 2, 20| dii putemur et veneremur, Momus, deorum causae affectissimus,
92 2, 20| Iuppiter, ut sic dixisse velit Momus: tu quidem cum insipientibus
93 2, 22| Iove ceteri omnes dii. At Momus, sentiens quid suis esset
94 2, 23| exhibes ridiculum?». Tum Momus: «Enimvero» inquit «recte
95 2, 24| confingit atque conformat. Momus, veteris acceptae ab dea
96 2, 24| suscipere ausus sit. Cui Momus: «En» inquit «et quid putes?
97 2, 24| apud mortales noras?». Tum Momus: «Tu» inquit «demum, uti
98 2, 24| insanire possit perpeti». Tum Momus, despecta scintillula unde
99 2, 24| invidia dictum rebar». Tum Momus subridens: «Et quidnam»
100 2, 24| ferunt? Quid taces?». Tum Momus gestu concitato et aspectu
101 3, 3| 3-~ ~At Momus ipse secum, rerum tantarum
102 3, 3| erit posthac quod nequeat Momus, quando inieci inter proceres
103 3, 4| 4-~ ~Haec Momus. At Iuppiter, uti est vetus
104 3, 5| sermones incidit ut de sinu Momus parvas tabellas Iovi porrigeret
105 3, 14| causa. Quam rem futuram Momus, ut erat acutus atque ingenio
106 3, 15| alacritate concionem offendit Momus et studio rerum novarum
107 3, 16| perturbationem spectans Momus, supra quam ceteri omnes
108 3, 16| mulieres. Addidit his etiam Momus ut diceret: «Etenim quaenam
109 3, 16| irritati, «Siccine» inquiunt «Momus hic sua cum demorsa barbula
110 3, 17| misero. Nihil plus dico: Momus quidem mulierum manu ex
111 3, 21| neglexerit; et quibus sit Momus odiis praeditus erga mortales
112 3, 21| quaeque insimulaverit in coena Momus adversus homines eadem ipsa
113 3, 21| ostentarent. Atque inprimis noster Momus praeclare ipsum sese indicavit
114 4, 1| atque ad cautem obstrictus Momus dabit perturbationum quam
115 4, 2| Phorceaeque atque huiusmodi. At Momus flammulas summo aethere
116 4, 2| sublime adstitit. Qua visa, Momus illico animum atque ingenium
117 4, 20| ubi obstrictus haerebat Momus devenere, quo loci miserias
118 4, 20| praestituros polliciti sunt. At Momus «O nos» inquit «miseros,
119 4, 20| exoravit. Quo levato extemplo Momus atque Gelastus sese mutuo
120 4, 20| cum apud mortales degeret, Momus cum Gelasto de rebus maximis
121 4, 20| dictis «Ego vero» inquit Momus «tum cum apud vos philosophabar,
122 4, 20| Redii ad superos vetus Momus ille qui semper fueram,
123 4, 20| vacemus». Cum haec dixisset Momus, tum contra «Tui me» inquit
|