Tam exsecrabile ex se progenitum
malum intuens Momus primum caeperat suspicari fore ut pessime secum a diis
ageretur. Redibat in mentem quale ab se foret in templo, praeter deum
hominumque ius fasque, commissum facinus. Illud etiam perturbabat, quod suorum
apud divos commodorum interpretem deam alienasset ab se audaci temerarioque
libidinis scelere, et verebatur ne maximo istius unius Famae praeconio magnorum
deorum apud homines ius et maiestas innotesceret, atque inde et metuere et
venerari deos credulum vulgus molto assuesceret. Sed alia ex parte erat ut se
recrearet quod intelligebat Famam non quae approbes modo, verum etiam et
inprimis quae improbes aliorum gaudere facta recensere, et adnotarat mortalium
mores, qui quidem non tam recte pieque cuiusquam factis moveantur quam ut ex
iis quae pro officio minus facta appareant graviter offendantur, esseque
hominum ingenium huiusmodi meminerat, ut graves etiam laudatores atque maturos
habeat suspectos, levissimis vero obtrectatoribus ultro credat, et optimorum
egregie facta minori cum voluptate audiat quam perditissimorum calumnias,
calumniasque ipsas pro cognitis exploratissimisque referat, veris vero laudibus
aliquid semper detrahat atque imminuat. Adde his quod totam hominis mirificam
divinamque animi, ingenii, morumque pulchritudinem et laudis decus unico
suspecto vitii naevo despiciunt atque fastidiunt. Quae cum ita essent, de re
ipsa sic statuebat Momus fore ut, quo superum ferme invenias neminem cui non
insint domesticae aliquae insignes illustresque maculae turpitudinis, eo non
defuturum quin Famae rumoribus apud mortales deorum opinioni vehementer
officiatur. Ceterum, pro vitiata ab se in templo puella, non difficilem habere
se apud Iovem causam rebatur, eum qui, amore captum, se non neget quippiam
fecisse, in quo patris hominum deorumque regis facta imitatus videatur.
|