LIBER SECUNDUS.
Quas perturbationes Momi exilium
apud mortales excitaverit hactenus recensuimus; nunc dicendum qua ratione ab
exilio in Iovis gratiam restitutus fuerit et quam novis inauditisque
perturbandarum rerum artibus pene ultimum in discrimen deos et homines et
universam orbis machinam adduxerit. Atqui erit quidem operae pretium legisse
quam varia incertaque consilia, quam insperati inauditique rerum eventus
quamque frequentes et digni memoratu sint casus subsecuti, ut nesciam ipsa ne
me rerum dignitas et magnitudo et copia plus ab scribendo, dum ingenio
diffidimus, absterreat, quam historiae amoenitas ad scribendum voluptate illectet
atque invitet. Dices de Momo
quicquid hucusque legeris fore nulla ex parte comparandum cum iis quae deinceps
consequentur. Nam cum auctore Momo caepissent puellae ab superis diis levia
primum et pusilla poscere, quod solent amantissimi patres blaesis puerulis et
delicatis filiolis poma et similia poscentibus tradere cum voluptate et risu,
ita et diis iucunda erant puellarum vota illa ridicula, dum aliae quod
pingulentae essent, aliae quod nimia macritudine non placerent, aliae quod
aliud quippiam ad speciem liberalis formae desiderarent, id simplici quadam
animi puritate deprecarentur, et quo erat facile obsequi, eo et dii benigne
conferebant, hinc desumentes quod huic alterae puellae contribuerent; ac
manavit quidem res, pari deorum facilitate, usque dum patres maioresque natu
facere et ipsi vota accessere, sed primo iusta atque ea quidem eiusmodi, ut
facere palam medio in foro amicis (ut aiunt) inimicisque probantibus deceret:
ergo ab diis sponte ac volentibus audiebantur. Accessit item ut reges
ditissimaeque respublicae votis deos poscere assuescerent.
|