Haec Momus. At Pallas et Minerva
interea constituerant Iovis arbitrio relinquere ut provideret turbulentone et
concitato ad omne facinus Momo deorum sacrum insigne commodetur. Verum interea
exulem perquam benigne conveniunt, multa spe confirmatum hortantur ut malit
summi deorum regis quam legatorum manu divinitatis insigne suscipere. Nullam recusat Momus conditionem, modo ab
terrarum incolis diffugiat, et quam quidem ipse sibi personam gerere imperarat,
impraesentiarum apud legatas belle ac sedulo initam agit: quadam enim simulata
simplicitate et bonitate caepit collacrimari, et acclinato vultu inquit se
quidem non ignorare quam intersit maximi optimique deum regis manu ornari se
atque restitui, fateri quidem tantorum se putare munerum esse immeritum,
daturum tamen operam ut Iovi ceterisque diis, quoad in se sit, perspectum et
cognitum reddat se neque immemorem esse neque ingratum accepti beneficii; idque
sperare se assecuturum, quandoquidem agendo recte omnem exspectationem bonorum
de se longe superare instituerit, et fracturum invidorum inimicorumque erga se
conatus et impetum patientia atque rebus his omnibus quibus ad gratiam et
benivolentiam flectantur: se quidem longa perdomitum calamitate atque aerumnis
confectum didicisse perpeti adversa et facile moderateque ferre si quid forte
suam praeter sententiam et voluntatem exciderit; quibus rebus fiat ut possit
non invitus illatas iniurias ad se non recipere et susceptas funditus
oblivisci; demum cupere et ad felicitatem putare id, sibi ut detur locus quo
melioribus et bene consulentibus pareat atque obtemperet.
|