|
Haec Iuno, cumque unas et item
alteras lacrimulas tenui velo abstersisset, quaeque de Momi animo erga Iovem
vereretur subtexuit et omni dicendi qua poterat arte gravissimos infigere
aculeos suspicionum elaboravit; subinde iterato ad vota expostulanda orationem
deflexit. Cui Iuppiter «Esse et ego quid hoc dicam causae» inquit «o coniunx,
quod nunquam te non iratam offendo? Dolet me tui et curarum tuarum, quas nimirum esse alioquin leves, sed ad te
sollicitandam plus satis graves intueor. Et quid agis, Iuno? Semperne sic novas
res aucupaberis et captabis, quo me vexes? Quid est quod me tibi purgem? Aurea dixisti velle habere vota ut
coaedificares. An parum tibi
apud nos suppeditat aedium ubi splendide lauteque habites, ni et novas tibi
arces construas? Sed vince,
coniunx, habe tibi vota aurea, cape ab obstinato frustratore quae imperas. Tu
modo ne nobis istas leges imposuisse prosequare, ut quae facta velim tu reddere
infecta cures. Pone tuas istas malo suspiciones dicere quam simultates, deque
Iove posthac sperato meliora. Neque enim adeo me Iovem esse oblitus sum ut non
prius quae facto opus sint mediter quam facta velim, tum et quae me deceant ita
prospicio ut nusquam mei me poeniteat consilii. Negligentis potius esset atque
inconsulti levium suspicionum occursu, quibus omnia referta sunt, ab instituto
deici. Non tamen hinc est ut me admoneri abs te feram moleste, sed defatigari
delationum ambagibus, utcumque id fiat, stomachor. Tu contra, Iuno, aeque
admonentem Iovem ne despice; hoc est quod abs te impetrasse velim, quod item
frustra aeternum petivi, ut cum parere didiceris, Iuno, tum eorum qui imperent
consilia et gesta pensites atque corrigas. Interea quae tua fieri causa voles,
et Iuno, et coniunx, Iove audiente volenteque assequere».
|