|
In hanc Momi sententiam Iuppiter
facile adduci passus est, eamque dii omnes comprobavere. Itaque extremis inde litoribus ad mare vota
distenta exstant, esseque vota minutas illas ampullulas praedicant quae quidem
illic luculentae et quasi vitreae splendescunt. Quae cum ita essent, laeti dii ab Iove discessere.
At Fraus dea, Momi dicta pensitans, quam ea quidem in se haberent vim ad animos
in quamvis partem concitandos facile perspexit: miro illum callere doli
artificio atque ad fingendi fallendique usum nimium posse Momum intellexit. Ea
de re omnem simultatem sibi adversus Momum longe evitandam posthac indixit,
atque, ut sibi adversarii gratiam conciliaret, quanta licuit arte frontem,
vultum, gestum ad venustatem, affabilitatem comitatemque confingit atque
conformat. Momus, veteris acceptae ab dea Fraude contumeliae memor, pro
novissimo ab se suscepto vitae instituto graviter docteque scaenam agere
perseverat. Longum esset
referre quam se quidem quisque eorum compararit atque gesserit optimum
simulandi artificem, dum arte ars utrimque illuderetur. Tandem eo ventum est ut
inter congratulandum dea Fraus de Momo quaereret quisnam sibi Hercules sua
lautitie et mensarum apparatu videretur, qui quidem unus deorum omnium maximum
optimumque caelicolarum principem hospitio atque convivio suscipere ausus sit.
Cui Momus: «En» inquit «et quid putes? Annon dignus erit Hercules quem tu Momo
praeferas, quem tibi ad gratiam et benivolentiam spreto me adiungas?». Tum dea:
«Siccine agis mecum, Mome? Egone tibi, quicum vetus et dulcissima est consuetudo
et familiaritas, alium quempiam praeferam? Sed de his alias. Illud,
quaeso, dicito: tune Herculem ipsum apud mortales noras?». Tum Momus: «Tu»
inquit «demum, uti caepisti sequere, novos in dies amores secta, at Fraudi id
liceat deae. Quid tum adeo? Semperne oportebit his curis et
suspicionibus excruciari eos qui te plus se ament? Verum Herculem ames,
Herculem agites, Herculem loquaris, Momum despexeris; num etiam ludum facies?».
Tum dea meretricias inire blanditias, et cum cetera tum illud: «Me miseram» inquit
«atque infelicissimam, si quid de me venire tibi in mentem potest, ut putes me
istiusmodi amantium genus cupere! Hos ego Hercules non penitus abhorrendos
ducam atque fugiendos, qui quidem ingenio elati, animis tumidi, successibus
gloriosi, imperiosi, importuni, omnia sibi quae eorum postulet libido deberi
deputent? Vel qualem ego
illum erga me futurum interpreter, qui deorum principem alienis convitare in
aedibus integra condivorum cautione ausus sit? Et huic tam insolenti quid erit
quod negasse tuto possim, si forte me illi dedicem? Servire id quidem esset,
non amare. Sed hac in re Martis prudentiam requiro, qui adventitium caelicolam
levissimumque hospitem apud se tantisper insanire possit perpeti». Tum Momus,
despecta scintillula unde in Herculem posset aliquam ignominiae notam inurere,
illico eam arripuit inquiens: «Non est is quidem Hercules qui non didicerit et
imperare et parere, ut temporum suorum exigat ratio. Sed ne adeo quidem imperiosus est ut te eum odisse
censeam». Tum dea: «Ain vero» inquit «parere didicisse Herculem? Audieram
quidem istuc, sed invidia dictum rebar». Tum Momus subridens: «Et quidnam»
inquit «illud est quod audieras?». Tum Fraus: «Vis me dicacem reddere, tam belle interrogando: sed non invita
amanti parebo amans. Audieram Herculem hunc ipsum servisse apud
mortales. An vero, mi Mome, id est
uti ferunt? Quid taces?». Tum
Momus gestu concitato et aspectu indignanti «En,» inquit «credin me posse tuum
esse ludum diutius? Convivarit Hercules, quid ad te? Lautus sit Hercules, quid ad
te? Amas Herculem, ergo id ad te! Non tamen efficies ut tibi succenseam: amabo
immeritam et amabo invitam», hisque dictis fronte ad simulationem iracundiae
vehementius obducta sese inde subripuit. Ab se discedentem dea intuens, secum
ipsa inmurmurans inquit: «Vale, Mome! Tu quidem constirpata atque abstersa
barba tersior adopertiorque a mortalibus redisti quam abieras. Vale, vale!».
|