|
Haec audiens Iuppiter obstupuit
atque non satis, prout sua ferebat suspicio, demirari poterat unde in hoc genus
hominum tantum cognitionis incessisset ut se post sepem et vallum abditum et
delitescentem agnoscerent. «Non igitur est» inquit «ut hic tuto diutius esse possim apud mortales», caelumque idcirco petiit, tanta de philosophis imbutus opinione, ut
incredibili arderet cupiditate ediscendi quid demum docti illi pro suis
institutis rebus decernerent; neque dubitabat illos quidvis rerum obscurissimarum
atque difficillimarum nosse et posse, quorum tam praeclara in se dinoscendo
exempla spectasset, et hanc opinionem augebat quod in Academia vidisset ex
quaeritantibus illis aliquos nitenti barba et lauto apparatu, fluenti ab
humeris purpura, leni incessu, commoderatis oculis obambulare ut eos caelo
dignos et deorum habendos magistros existimaret. Sed pro instituto, cum operis
gloriam sibi concupisceret et id suo se ingenio assequi non posse
animadverteret, commento ad eam rem usus est eleganti. Namque accito Mercurio
edicit uti ad se Virtutem deam ab inferis deducat: dedecere quidem tam insignem
et praestantissimam dearum in tantis rebus agendis non accivisse. Neganti
Mercurio deam male a superis diis atque inferis acceptam et ea fortassis de
causa latitantem facile posse comperiri, «Apud philosophos illos tuos» inquit Iuppiter «ni fallor, invenies, qui se totos illi dedicarunt». Tum Mercurius «Cave» inquit «o Iuppiter, ullos inveniri posse
putes tam vanos atque mendaces. Ut rem teneas, de illis ipse nonnumquam, quod
Virtuti afficior, quaesivi eamne deam viderint: illi eam quidem apud se perquam
familiarissime diversari deierant, at demum dea nusquam minus». Tum Iuppiter «Tu tamen»
inquit «abi et percontare, sic facto opus est.» Sed ita agebat Iuppiter quod
norat quam esset quidem Mercurius curiosus quamque novis in dies iungendis
hospitiis paciscendisque commerciis delectaretur, quo futurum prospiciebat ut
lingulax deus aliquid a peritissimis philosophis acciperet, cum de rebus deorum
quae sciret et quae nesciret omnia suo pro more conferret, et id quidem
peropportune ad suas institutas res fore ut referret.
|