|
Haec Charon atque Gelastus. Demum
petentes altum et quae de piratis et rege recensuimus repetentes, incidit ut
Charon Peniplusii illius cum rege habitam disceptationem pulcherrimam et
dignissimam recensere institueret, quam viso lupo se in reditu recitaturum
foret pollicitus Charon. Sed ab historiis recitandis novum ortum periculum
interturbavit. Namque verticibus turbinibusque obvolvi mare atque atrocissime
sese versans insurgere et scopulis illuctare incipiens omnem salutis spem
navigantibus ademerat, praeterquam ut ad proximam cautem asperrimam et
difficillimam applicarent. Eo igitur confugientes obstrictum vinctumque Momum
reperiunt, tantarum causam tempestatum quaerentem vel magis quam suas aerumnas
dolentem. Tempestatem quidem fecerant rixantes inter se venti: namque
atrocissimi apud theatrum facinoris ab se admissi culpam quisque in alium
quempiam reiiciendo altercabantur, inde in tantos irarum impetus exarsere
tantosque motus excivere ut mare caelo commiscuerint. Exciderat enim ut
Charonte ab theatro diffugiente tellus omnis risu deorum commota supploderet:
quo risu Aeolus excitus ex antro rem sciscitatum evolavit. Venti antro inclusi,
animis auribusque suspensi atque solliciti, vocem audire visi sunt Famae deae
quae quidem stridentibus alis aethera pervadebat, deorum Charontisque factum
decantando. Ventos idcirco tanta illico invasit spectandorum deorum ludorumque
cupiditas ut refractis claustris, repagulis deiectis obicibusque convulsis
temerario impetu una omnes in theatrum irruperint, tam multa immodestia ut
super intensum theatri velum vinclis abruptis cum parte muri traherent in
ruinam, sequentibus una statuis quas fastigiis murorum nonnulli caelicolarum
deposuerant. Is et veli et
statuarum casus non sine maximo fuit deorum malo: namque alii quassati, alii
obruti ruina, nulli non aliqua ex parte collisi exstiterunt. Atqui, ut ceteros
omittam, Iovem ipsum vinclis veli illaqueatum ita deturbarunt ut resupinis
pedibus, naso retuso rueret in caput. Cupidinis vero statua superne decidens
deam Spem pene oppressit, non tamen defuit quin absterso humero alam
decusserit; Speique item statua Cupidinis pectus, obliquo velo labans, vicissim
perculit. Dii attoniti quo se verterent non habebant. At Iuppiter, quod unum
fuit principis prudentissimi, suo secum ingenio praecurrit disquirens quidnam
pro temporis necessitate sit agendum caelicolis. Etenim occurrit animo ut
metuat ne mortales iudicent ingratos fuisse diis ludorum apparatus et bene de
superis merendi studium posthac intermittant, si forte vacuum statuis theatrum
offenderint. Alia ex parte ingrato ab tumultu suos revocare instituerat: ergo,
quod facto esse opus intelligit, imperat ut quisque deorum illico suam in
theatrum referat statuam atque mox abeat, ne apud mortales comperta re
irrideantur: convenire quidem deos quidvis incommodorum pati potius quam
auctoritatem suique opinionem amittant. Paruere Iovis dicto omnes praeter
Stuporem deum, qui quidem exsanguis factus obduruerat; sed cum caelo dii
recenserentur non Stupor modo aut Spes, quae mutilata apud mortales remanserat,
verum etiam Pluto et Nox dea desiderabantur.
|