Momus ad haec quid aut de se
statueret, aut benigne admonenti referret praeter lacrimas non habebat. Illud
commovit deam, quod vetula quaedam incurva cum senio, tum et metu praesentium
rerum pene confecta, properans, tremitans, anhelitans, voce submissa «Hoe, homo,
hoe» inquit «ne tu quantis in periculis versere non intelligis! Fuge
hinc, miser, teque ab paratis adversum te insidiis eripe. Acinacem vidi servo ab latere procerem tradere, ac
iubere uti quam primum te rerum omnium perturbatorem confoderet». Dea, ne quid
coram immite huiusmodi et nefarium perpetraretur verita, velum quo esset
accincta, instar apicis quod e caelo in puteum corruens amisisset, ad Momi
caput advolvit. «At tu» inquit «quas voles varias in facies versus infestam in
te insidiarum manum aufugies, quod si pro tuo officio quae ad deorum rem
pertineant exequere, id mihi assumo de te, ut benemerito benefactum
congratuleris». Post haec ad proceres conversa dea sese nisi in templo alibi
pernoctare instituisse negat, sed postridie mane, si redierint, habere quippiam
quod cum illis sit maximis de rebus actura. Demum, ubi salutatores missos
fecit, e vestigio aeneas graves valvas obducit templo, quo ab impurissimorum
audaciumque contumeliis sit obclusis foribus tutior.
|