His Momi dictis puellae facile
non dici potest quam sese audiendi discendique avidas praestiterint. Tum Momus
commentitiam fabulam ordiri grandi verborum apparatu caepit in hanc ferme
sententiam. Nocturna se quidem vigilia fessam curisque animi fractam atque
defatigatam ruri mane diluculo obdormivisse et in somnis visam sibi curas
easdem sua cum defuncta nutrice repetere. Id erat suam se vehementer sortem
accusare quod alioquin non omnino repudiandam ob ingenii dotes puellam videret
se nullis fore non ingratam atque una praesertim re, coloris obscenitate,
haberi a cunctis mortalibus spretam atque reiectam. At vetulam nutricem visam
dicere: «Desine, anime mi, te hisce fletibus commacerare, dabo quo pacto fias
formosissima. Ito, voveto superis et Veneri et Baccho atque Aurorae diis te
coronas tua manu illibatis floribus consertas ad aram illorum simulacris
admoturam, modo aliquid dent ad te honestandam opis. Namque obsequii memores et
gratissimi dii quaeque petieris praestabunt». Hac nutricis oratione recitata,
Momus iam tum animos puellarum spe atque cupiditate maiorem in modum
oppleverat. Quas cum ita affectas intueretur, unam atque alteram
spectans, perquam bellulo gestu caeptos sermones prosecuta, «Haec mea» inquit
«dixerat nutrix. At ego experrecta
pronis manibus quanta dabatur animi fide ex insomnio vovi. Credin? Illico me
bona spe factam firmiorem sensi. Quid multa? Iterato consopitam me Aurora dea
per somnium qua arte resina cerusaque pingerem et pumice fingerem et croco
nitroque crinem tingerem edocuit. Qua ex re nos puellas bis felices arbitror et
quod divinos Aurorae vultus his artibus, quoad lubeat, liceat imitari, et quod
nostris in curis et laboribus patefactam ad superos deos immortales consulendos
placandosque viam habeamus. Hac pacem opemque poscere superum, hac, diis
volentibus et annuentibus, quasi quodam rerum agendarum commercio iungi superis
facili levique negotio possumus. Ite ea de re posthac puellae, atque a diis audete votis quaeque
collibuerint petere».
|