Monstri istiusmodi commota
procacitate Virtus dea animo repetebat quam ferme omnium dicacissimorum sit
natura et ingenium ut facile queant vetera negligere, modo nova ad obloquendum
suppeditent, et eosdem meminerat recentibus in horas undevis captis rumoribus
gaudere, spretisque vulgatis historiis semper aliquid recentis fabulae captare.
Quae cum ita essent, bene consulta dea «Abi tu» inquit «malam in rem, Fama,
quandoquidem fari non desinis, aliasque tibi quas recites fabulas alibi
comperito», atque haec dicens, per quam fecisset Momus fenestram furtum, per
hanc monstrum eiecit. Fama
idcirco, quo primum solutis membris licuit, eo repente lacertos intentans se
agitare ac perinde sublimi pendere aere volitando institit, quoad e vestigio
didicit evolare tanta pernicitate ut non radius et umbra, non oculi acies, non
animi ulla vis ulla ex parte ad unius istius celeritatem possit comparari.
Ferunt hanc unico temporis momento campos Marathonios Leutricosque et Salaminas
et Thermopylas et Cannas et Trasimenum et Furculas et Scylleos scopulos et
cyclopea saxa Idaliasque silvas et Herculeas Gades et Byrsen et Thalas et
Atlantis axem et ubi niveos Aurora Phoebo frenat equos et ubi glaciali stridet
oceano immersus Sol, omnia, inquam, haec et pleraque omnia quaevis alia
istiusmodi momento lustrasse Famam. Accessit quod visendi, auscultandi
referendique aviditate ac studio flagrans, nihil uspiam tam seclusum, abditum
obinvolutumque latitabat, quod ipsum Fama dea non continuo scrutari,
renoscitare, vulgoque propalare summa industria, incredibili vigilantia,
intolerabilique labore inniteretur.
|