Parte, Capitolo,  Capoverso

 1   1, 10,  3 |        amplioris qui ambitu sui iuris ambobus principetur. Et
 2   2,  5,  1 |         publice intendit, finem iuris intendit. Quodque ita sequatur
 3   2,  5,  1 |         non dicit quod quid est iuris, sed describit illud per
 4   2,  5,  2 |      necesse est finem cuiusque iuris bonum comune esse; et inpossibile
 5   2,  5,  4 |      rei publice intendit finem iuris intendit. Si ergo Romani
 6   2,  5,  4 |         verum erit dicere finem iuris intendisse.~
 7   2,  5,  18|      rei publice intendit finem iuris intendit: aliud est, quod
 8   2,  5,  19| propositum sic: quicunque finem iuris intendit cum iure graditur;
 9   2,  5,  19|     subiciendo sibi orbem finem iuris intendit, ut manifeste per
10   2,  5,  20|   dicitur: quod quicunque finem iuris intendit cum iure graditur.
11   2,  5,  22|                    22. Cum ergo iuris finis quidam sit – ut iam
12   2,  5,  22|      cum sit proprius et per se iuris effectus. Et cum in omni
13   2,  5,  22|     destruendo, inpossibile est iuris finem querere sine iure,
14   2,  5,  23|  evidentissime patet quod finem iuris intendentem oportet cum
15   2,  5,  26|       26. Similiter est de fine iuris: quia si aliquid, ut finis
16   2,  5,  26|        aliquid, ut finis ipsius iuris, absque iure obtineretur,
17   2,  5,  26|    obtineretur, ita esset finis iuris, hoc est comune bonum, sicut
18   2,  5,  26|    propositione dicatur de fine iuris existente, non tantum apparente,
19   2,  6,  2 |        est considerare terminum iuris in collegio vel in ordine;
20   2,  6,  3 |       respectus est fundamentum iuris in rebus a natura positum.
21   2,  6,  3 |     possit, cum inseparabiliter iuris fundamentum ordini sit annexum:
22   3, 10,  20|   nichil dicunt: usurpatio enim iuris non facit ius. Nam si sic,