|
1.
Accipiunt etiam illud Luce, quod Petrus dixit Cristo, cum ait «Ecce duo gladii hic»;
et dicunt quod per illos duos gladios duo predicta regimina intelliguntur, que
quidem Petrus dixit esse ibi ubi erat, hoc est apud se: unde arguunt illa duo
regimina secundum auctoritatem apud successorem Petri consistere.
2.
Et ad hoc dicendum per interemptionem sensus in quo fundant argumentum. Dicunt
enim illos duos gladios, quos assignavit Petrus, duo prefata regimina
importare: quod omnino negandum est, tum quia illa responsio non fuisset ad
intentionem Cristi, tum quia Petrus de more subito respondebat ad rerum
superficiem tantum.
3. Quod autem
responsio non fuisset ad intentionem Cristi non erit immanifestum, si
considerentur verba precedente et causa verborum. Propter quod sciendum quod
hoc dictum fuit in die Cene; unde Lucas incipit superius sic: «Venit autem dies
azimorum in quo necesse erat occidi Pascha», in qua quidem cena prelocutus fuit
Cristus de ingruente passione, in qua oportebat ipsum separari a discipulis
suis.
4. Item sciendum quod
ubi ista verba intervenerunt erant simul omnes duodecim discipuli; unde parum
post verba premissa dicit Lucas: «Et cum facta esset hora discubuit, et
duodecim apostoli cum eo».
5. Et ex hinc
continuato colloquio venit ad hec: «Quando misi vos sine sacculo et pera et
calciamentis, nunquid aliquid defuit vobis? At illi dixerunt: Nichil.
Dixit ergo eis: Sed nunc qui habet sacculum tollat, similiter et peram; et qui
non habet, vendat tunicam et emat gladium».
6.
In quo satis aperte intentio Cristi manifestatur; non enim dixit «ematis vel
habeatis duos gladios» – ymo duodecim, cum ad duodecim discipulos diceret «qui
non habet emat» – ut quilibet haberet unum.
7.
Et hoc etiam dicebat premonens eos pressuram futuram et despectum futurum erga
eos, quasi diceret: «Quousque fui vobiscum, recepti eratis; nunc fugabimini.
Unde oportet vos preparare vobis etiam ea que iam prohibui vobis propter
necessitatem».
8.
Itaque si responsio Petri, que est ad hoc, fuisset sub intentione illa, iam non
fuisset ad eam que erat Cristi: de quo Cristus ipsum increpasset sicut
multotiens increpavit, cum inscie responderet. Hic autem non fecit, sed acquievit dicens ei «Satis est»; quasi diceret.
«Propter necessitatem dico; sed si quilibet habere non potest, duo sufficere
possunt».
9. Et quod Petrus de
more ad superficiem loqueretur, probat eius festina et inpremeditata
presumptio, ad quam non solum fidei sinceritas impellebat, sed, ut credo,
puritas et simplicitas naturalis. Hanc suam presumptionem scribe Cristi
testantur omnes.
10. Scribit autem
Matheus, cum Iesus interrogasset discipulos «Quem me esse dicitis?», Petrum
ante omnes respondisse: «Tu es Cristus, filius Dei vivi». Scribit etiam quod,
cum Cristus diceret discipulis quia oportebat eum ire in Ierusalem et multa
pati, Petrus assumpsit eum et cepit increpare illum dicens «Absit a te, Domine;
non erit tibi hoc»; ad quem Cristus, redarguens, conversus dixit: «Vade post
me, Sathana».
11. Item scribit quod
in monte transfigurationis, in conspectu Cristi, Moysi et Elye et duorum
filiorum Zebedei, dixit: «Domine, bonum est nos hic esse; si vis, faciamus hic
tria tabernacula: tibi unum, Moysi unum et Elye unum».
12.
Item scribit quod, cum discipuli essent in navicula tempore noctis et Cristus
ambularet super aquam, Petrus dixit: «Domine, si tu es, iube me ad te venire
super aquas.
13.
Item scribit quod, cum Cristus prenuntiaret scandalum discipulis suis, Petrus
respondit: «Etsi omnes scandalizati fuerint in te, ego nunquam scandalizabor;
et infra: «Etiamsi oportuerit me mori tecum, non te negabo».
14.
Et hoc etiam contestatur Marcus; Lucas vero scribit Petrum etiam dixisse
Cristo, parum supra verba premissa de gladiis: «Domine, tecum paratus sum in
carcerem et in mortem ire».
15.
Iohannes autem dicit de illo quod, cum Cristus vellet sibi lavare pedes, Petrus
ait: «Domine, tu michi lavas pedes?»; et infra: «Non lavabis michi pedes in
ecternum».
16. Dicit etiam ipsum
gladio percussisse ministri servum: quod etiam conscribunt omnes quatuor. Dicit
etiam Iohannes ipsum introivisse subito, cum venit in monumentum, videns alium
discipulum cunctantem ad hostium. Dicit iterum quod, existente Iesu in litore post
resurrectionem, «Cum Petrus audisset quia Dominus est, tunica succinxit se,
erat enim nudus, et misit se in mare». Ultimo dicit quod, cum Petrus vidisset
Iohannem, dixit Iesu: «Domine, hic autem quid?».
17. Iuvat quippe talia
de Archimandrita nostro in laudem sue puritatis continuasse, in quibus aperte
deprehenditur quod, cum de duobus gladiis loquebatur, intentione simplici
respondebat ad Cristum.
18. Quod si verba illa
Cristi et Petri typice sunt accipienda, non ad hoc quod dicunt isti trahenda
sunt, sed referenda sunt ad sensum illius gladii de quo scribit Matheus sic:
«Nolite ergo arbitrari quia veni mictere pacem in terram: non veni pacem mictere,
sed gladium. Veni enim separare hominem adversus patrem suum» etc.
19. Quod quidem fit
tam verbo quam opere; propter quod dicebat Lucas ad Theophilum «que cepit Iesus
facere et docere». Talem gladium Cristus emere precipiebat, quem duplicem ibi
esse Petrus etiam respondebat. Ad verba enim et opera parati erant, per que
facerent quod Cristus dicebat se venisse facturum per gladium, ut dictum est.
|