|
1. Usque adhuc patet
propositum per rationes que plurimum rationalibus principiis innituntur; sed ex
nunc ex principiis fidei cristiane iterum patefaciendum est. Maxime enim
fremuerunt et inania meditati sunt in romanum Principatum qui zelatores fidei
cristiane se dicunt; nec miseret eos pauperum Cristi, quibus non solum defraudatio
fit in ecclesiarum proventibus, quinymo patrimonio ipsa cotidie rapiuntur, et
depauperatur Ecclesia dum, simulando iustitiam, executorem iustitie non
admittunt.
2. Nec iam
depauperatio talis absque Dei iudicio fit, cum nec pauperibus, quorum
patrimonio sunt Ecclesie facultates, inde subveniatur, nec ab offerente Imperio
cum gratitudine teneantur.
3. Redeunt unde
venerunt: venerunt bene, redeunt male, quia bene data, et male possessa sunt.
Quid ad pastores tales? Quid si Ecclesie substantia defluit dum proprietates
propinquorum suorum exaugeantur? Sed forsan melius est propositum prosequi, et
sub pio silentio Salvatoris nostri expectare succursum.
4. Dico ergo quod, si
romanum Imperium de iure non fuit, Cristus nascendo persuasit iniustum;
consequens est falsum: ergo contradictorium antecedentis est verum. Inferunt
enim se contradictoria invicem a contrario sensu.
5. Falsitatem
consequentis ad fideles estendere non oportet: nam si fidelis quis est, falsum
hoc esse concedit et si non concedit, fidelis non est, et si fidelis non est,
ad eum ratio ista non queritur.
6. Consequentiam sic
ostendo: quicunque aliquod edictum ex electione prosequitur, illud esse iustum
opere persuadet et, cum opera persuadentiora sint quam sermones, ut Phylosopho
placet in ultimis ad Nicomacum, magis persuadet quam si sermone approbaret.
Sed Cristus, ut scriba eius Lucas testatur, sub edicto romane auctoritatis
nasci voluit de Virgine Matre, ut in illa singulari generis humani descriptione
filius Dei, homo factus, homo conscriberetur: quod fuit illud prosequi.
7. Et forte sanctius
est arbitrari divinitus illud exivisse per Cesarem, ut qui tanta tempora fuerat
expectatus in sotietate mortalium, cum mortalibus ipse se consignaret.
8. Ergo Cristus
Augusti, Romanorum auctoritate fungentis, edictum fore iustum opere persuasit.
Et cum ad iuste edicere iurisdictio sequatur, necesse est ut qui iustum edictum
persuasit iurisdictionem etiam persuaserit: que si de iure non erat, iniusta
erat.
9. Et notandum quod
argumentum sumptum ad destructionem consequentis, licet de sua forma per
aliquem locum teneat, tamen vim suam per secundam figuram ostendit, si
reducatur sicut argumentum a positione antecedentis per primam.
10. Reducitur enim
sic: omne iniustum persuadetur iniuste; Cristus non persuasit iniuste: ergo non
persuasit iniustum. A positione antecedentis sic: onme iniustum persuadetur
iniuste; Cristus persuasit quoddam iniustum: ergo persuasit iniuste.
|