|
1. Assummunt etiam
de lictera Mathei Magorum oblationem, dicentes Cristum recepisse simul thus et
aurum ad significandum se ipsum dominum et gubernatorem spiritualium et
temporalium; ex quo inferunt Cristi vicarium dominum et gubernatorem eorundem,
et per consequens habere utrorunque auctoritatem.
2. Ad hoc respondens,
licteram Mathei et sensum confiteor, sed quod ex illa inferre conantur
interimo. Sillogizant enim sic: «Deus est dominus spiritualium et temporalium;
summus Pontifex est vicarius Dei: ergo est dominus spiritualium et
temporalium».
3. Utraque nanque
propositio vera est, sed medium variatur et arguitur in quatuor terminis, in
quibus forma sillogistica non salvatur, ut patet ex hiis que de sillogismo
simpliciter. Nam aliud est «Deus», quod subicitur in maiori, et aliud «vicarius
Dei», quod predicatur in minori.
4. Et si quis instaret
de vicarii equivalentia, inutilis est instantia; quia nullus vicariatus, sive
divinus sive humanus, equivalere potest principali auctoritati: quod patet de
levi.
5. Nam scimus quod
successor Petri non equivalet divine auctoritati saltem in operatione nature:
non enim posset facere terram ascendere sursum, nec ignem descendere deorsum
per offitium sibi commissum.
6. Nec etiam possent
omnia sibi commicti a Deo, quoniam potestatem creandi et similiter baptizandi
nullo modo Deus commictere posset, ut evidenter probatur, licet Magister
contrarium dixerit in quarto.
7. Scimus etiam quod
vicarius hominis non equivalet ei, quantum in hoc quod vicarius est, quia nemo
potest dare quod suum non est. Auctoritas principalis non est principis nisi ad
usum, quia nullus princeps se ipsum auctorizare potest; recipere autem potest
atque dimictere, sed alium creare non potest, quia creatio principis ex
principe non dependet.
8. Quod si ita est,
manifestum est quod nullus princeps potest sibi substituere vicarium in omnibus
equivalentem: qua re instantia nullam efficaciam habet.
|