61. « Shabbat », septimus dies benedictus et a Deo consecratus, dum integrum concludit creationis opus, immediate nectitur cum opere diei sexti, quo Deus hominem fecit « ad imaginem et similitudinem suam » (cfr Gn 1,26). Haec magis immediata inter « diem Dei » et « diem hominis » necessitudo Ecclesiae Patres non latuit biblicam creationis narrationem meditantes. Ad rem Ambrosius asserit: « Gratias ergo Domino Deo nostro qui huiusmodi opus fecit in quo requiesceret. Fecit caelum, non lego quod requieverit; fecit terram, non lego quod requieverit; fecit solem, lunam et stellas, nec ibi lego quod requieverit: sed lego quod fecerit hominem, et tunc requievit, habens cui peccata dimitteret ». (¹⁰⁶) Ita « dies Dei » semper cum « die hominis » immediate coniungetur. Cum Dei praeceptum dicit: « Memento, ut diem sabbati sanctifices » (Ex 20,8), requies praescripta ad diem Ipsi dicatum honorandum habenda non est quidem veluti onerosa iniunctio homini facta, sed potius subsidium quo ille vitalem et liberantem dependentiam a Creatore percipiat et vocari se sentiat ad eius operam participandam eiusque gratiam accipiendam. Homo, « requiem » Dei venerando, iterum plene seipsum invenit, itaque dies Domini exhibetur divina benedictione omnino insignitus (cfr Gn 2,3), atque praeditus eius virtute, uti animalia et homines (cfr Gn 1,22.28), quodam « fecunditatis » genere. Quae quidem exprimitur per novatum vigorem et, quodam sensu, per « multiplicationem » ipsius temporis, augescendo in homine, dum viventem Deum memorat, gaudium vivendi voluntatemque promovendi et donandi vitam.