Dies
quo carere non possumus
30. Quocirca
tandem intellegitur cur, nostrae aetatis quoque consideratis difficultatibus,
huius diei proprietas servari ac potissimum teneri penitus debeat. Orientis
quidam scriptor ineuntis III saeculi narrat in omnibus regionibus fideles iam
tum celebrare ex more dominicam.(36) Libera consuetudo exinde norma
facta est, quam lex sanxit: dies Domini historiam modulatus est duorum milium
annorum Ecclesiae. Quin cogitemus eum futuro quoque de tempore pergere?
Difficultates, quae nostra aetate haud expeditius reddere possunt dominicale
officium implendum, Ecclesiam reperiunt sensibilem atque materno ex more de
filiorum condicionibus sollicitam. Ipsa potissimum animadvertit se ad novam
catecheticam pastoralemque operam vocari, ut nemo eorum, in suetis vitae
condicionibus, copioso gratiarum fluxu careat quem diei Domini celebratio secum
fert. Eadem mente permotum, suam sententiam proferens de quibusdam consiliis,
quae Calendarii reformationem prae Calendariorum civilium systematum
mutationibus afficiebant, Concilium Oecumenicum Vaticanum II hoc declaravit: «
iis tantum Ecclesia non obsistit, quae hebdomadam septem dierum cum dominica
servant et tutantur ».(37) Tertio millennio adveniente, dominicae
christianae celebratio, pro eo quod significat et rationibus quas secum fert,
fundamentis ipsis fidei spectatis, identitatis christianae peculiare quiddam
perstat.
|