|
Ipso eodemque anno Bernhardus, filius Pippini
ex concubina natus, per exhortationem malorum hominum extollens se adversus
patruelem suum, voluit eum a regno expellere. Habebat enim impios consiliarios
hinc inde. Quod audiens dominus imperator, perrexit de Aquis Grani palatio,
pervenit Cavillonis civitatem, ubi obviam ei venit Bernhardus cum consiliariis
suis impiis, et sese repraesentabant et commendati sunt. Imperator vero
celebravit ibidem natalem Domini. Inde
revertens venit ad sedem suam Aquis Grani, et post pascha habuit conventum
magnum populorum, et omnes investigavit infidelium nequissimas conspirationes
huius rei. Inventi
sunt autem nonnulli in hac seditione esse lapsos ex utrisque Francorum et
Langobardorum, qui omnes iudicati sunt ad mortem, praeter episcopos, qui
postmodum depositi in confessione eorum facti sunt. Hoc fuit Anshelmus Mediolanensis, et Thedulfus
Aurelianensis, et Wolvoldus Cremonensis. Illud iudicium mortale, quod ceteris
factum fuerat, imperator exercere noluit; sed consiliarii Bernhardum luminibus
privarunt, similiter et exhortatores suos Egittheum, Reginhardum, et
Reginharium, qui erat filius filiae Hardrade, qui erat dux Austriae
infidelissimus, qui iam dudum insurgere in dominum Karolum voluit et ei regnum
minuere, qui eodem supplicio ipse deputatus est, sicut filiae suae filius
sustinuit cum consentaneis suis.
|