1. Post dies paucos, dum universi oramus, subito media
oratione profecta est mihi vox et nominavi Dinocraten.
et obstipui quod numquam mihi in mentem venisset nisi
tunc, et dolui commemorata casus eius.
2. et cognovi me statim dignam esse et pro eo petere
debere. et coepi de ipso orationem facere multum et
ingemescere ad dominum. continuo ipsa nocte ostensum
est mihi hoc.
3. video Dinocraten exeuntem de loco tenebroso ubi et
conplures erant, aestuantem valde et sitientem, sordido cultu et colore
pallido; et vulnus in facie eius, quod cum moreretur habuit.
4. hic Dinocrates fuerat frater meus carnalis, annorum
septem, qui per infirmitatem facie cancerata male obiit ita ut mors eius odio
fuerit omnibus hominibus.
5. pro hoc ergo orationem feceram;
et inter me et illum grande erat diastema ita ut uterque ad invicem accedere
non possemus.
6. erat deinde in illo loco
ubi Dinocrates erat piscina plena aqua, altiorem marginem habens quam erat statura
pueri; et extendebat se Dinocrates quasi bibiturus.
7. ego dolebam quod et
piscina illa aquam habebat et tamen propter altitudinem marginis bibiturus non
esset.
8. et experrecta sum, et
cognovi fratrem meum laborare. sed fidebam me
profuturam labori eius. et orabam pro eo omnibus
diebus quousque transivimus in carcerem castrensem. munere
enim castrensi eramus pugnaturi; natale tunc Getae Caesaris.
9. et feci pro illo orationem die
et nocte gemens et lacrimans ut mihi donaretur.
|