His temporibus
ego quoque a rege advocatus de occiduis et ultimis Britanniae finibus ad
Saxoniam adveni, cumque per multa terrarum spatia illum adire proposueram,
usque ad regionem Dexteralium Saxonum, quae Saxonice Suth-Seaxum appellatur,
ductoribus eiusdem gentis comitantibus, perveni. Ibique illum in villa regia, quae
dicitur Dene, primitus vidi. Cumque ab eo benigne susceptus fuissem, inter
cetera sententiarum nostrarum famina, me obnixe
rogabat, ut devoverem me suo servitio et familiaris ei essem, et omnia, quae in
sinistrali et occidentali Sabrinae parte habebam, pro eo relinquerem: quae
etiam maiori mihi remuneratione reddere pollicebatur. Quod et faceret. Respondi ego «Me
talia incaute et temerarie promittere non posse. Iniustum enim mihi videbatur,
illa tam sancta loca, in quibus nutritus et doctus ac coronatus fueram, atque
ad ultimum ordinatus, pro aliquo terreno honore et potestate derelinquere, nisi
coactus et compulsus.» Ad quod ille ait: «Si nec tibi
hoc suppetat subire, saltem dimidiam partem servitii tui mihi accommoda, ita ut
per sex menses mecum fueris et tantundem in Britannia.» Ad quod ego taliter
respondi «Nec hoc suaviter et temerarie sine consilio meorum posse promittere.»
At vero, cum illum meum servitium, sed nesciebam quare, desiderare cognoscerem,
promisi, me iterum ad eum post sex menses, sospite vita, reversurum, cum tali
responso, quod mihi et meis utile ac sibi placabile esset. Cumque hoc sibi
responsum videretur probabile, dato revertendi pignore statuto tempore, quarto
die ab eo equitantes ad patriam remeavimus. Sed, cum
ab eo discesseramus, in Wintonia civitate febris infesta me arripuit; in qua
sedule per duodecim menses et una hebdomada die
noctuque sine aliqua vitae spe laboravi. Cumque statuto tempore ad eum, sicut
promiseram, non pervenissem, transmisit ad me
indiculos, qui me ad eum equitare festinarent, et causam remorationis
perquirerent. Sed, cum equitare ad eum non possem, alium transmisi ad eum
indiculum, qui remorationis meae causam illi patefaceret et, si
de illa infirmitate resipiscere possem, me velle implere quae promiseram,
renunciaret. Discedente igitur infirmitate, ex consilio et licentia nostrorum
omnium, pro utilitate illius sancti loci et omnium in eo habitantium, regi, ut
promiseram, eius servitio me devovi ea condicione, ut
per sex menses omni anno cum eo commanerem, aut, si simul possem, sex menses
protelare, aut etiam per vices, ut tribus mensibus in Britannia, ut tribus in
Saxonia commanerem, et illa adiuvaretur per rudimenta Sancti Degui in omni
causa, tamen pro viribus. Sperabant enim nostri, minores tribulationes et
iniurias ex parte Hemeid regis sustinere, -- qui saepe depraedabatur illud
monasterium et parochiam Sancti Degui, aliquando expulsione illorum antistitum,
qui in eo praeessent, sicut et Nobis archiepiscopum, propinquum meum, et me
expulit aliquando sub ipsis, -- si ego ad notitiam et
amicitiam illius regis qualicunque pacto pervenirem.
|