Nam cum quodam
die ambo in regia cambra resideremus, undecunque, sicut solito, colloquia
habentes, ex quodam quoddam testimonium libro illi evenit ut recitarem. Quod cum intentus utrisque auribus audisset et intima mente
sollicite perscrutaretur, subito ostendens libellum, quem in sinum suum sedulo
portabat, in quo diurnus cursus et psalmi quidam atque orationes
quaedam, quas ille in iuventute sua legerat, scripti habebantur, imperavit,
quod illud testimonium in eodem libello literis mandarem. Quod ego audiens et
ingeniosam benevolentiam illius ex parte, atque etiam tam devotam erga studium
divinae sapientiae voluntatem eius cognoscens, immensas Omnipotenti Deo grates,
extensis ad aethera volis, tacitus quamvis, persolvi, Qui tantam erga studium
sapientiae devotionem in regio corde inseruerat. Sed,
cum nullum locum vacuum in eodem libello reperirem, in quo tale testimonium
scribere possem -- erat enim omnino multis ex causis refertus -- aliquantisper
distuli, et maxime quia tam elegans regis ingenium ad
maiorem divinorum testimoniorum scientiam provocare studebam. Cui, cum me, ut
quanto citius illud scriberem, urgeret, inquam: «placetne
tibi, quod illud testimonium in aliqua foliuncula segregatim scribam?
Incognitum est enim, si aliquando aliquod taliter aut plura reperiamus, quae
tibi placuerint, testimonia; quod si inopinate
evenerit, segregasse gaudebimus.» Quod
ille audiens, «ratum esse consilium» inquit. Quod ego audiens et gaudens
festinus quaternionem promptum paravi, in cuius
principio illud non iniussus scripsi, ac in illa eadem die non minus quam tria
alia sibi placabilia testimonia, illo imperante, in eodem quaternione, ut
praedixeram, scripsi. Ac deinde cotidie inter nos sermocinando, ad haec investigando aliis inventis aeque placabilibus
testimoniis, quaternio ille refertus succrevit, nec immerito, sicut scriptum
est «super modicum fundamentum aedificat iustus et paulatim ad maiora defluit,»
velut apis fertilissima longe lateque gronnios interrogando discurrens,
multimodos divinae scripturae flosculos inhianter et incessabiliter
congregavit, quis praecordii sui cellulas densatim replevit.
|